OSAA open!

Alle Aarhusiaanse computerliefhebbers – nou ja, een selectief gezelschap daaruit – was bij de officiële opening van OSAA.dk, ofwel Open Space Aarhus.

OSAA is een hackerspace. Voor wie bij het woord ' hacker' denkt aan puistige pubers die voor de lol bij de computers van Defensie binnendringen om raketten af te schieten, of bij een bank om het karige zakgeld aan te vullen: het is meer dan dat. De doorsnee-hacker wil bestaande apparaten gebruiken of aanpassen om te gebruiken voor iets anders dan het bedoeld was.

Een simpel voorbeeld daarvan is dit:

Een ander voorbeeld: hack (=breek in) in kinderspeelgoed en zet het naar je hand. Voor de liefhebbers.

De allermooiste tot nu toe vind ik deze. Kent u de Zingende Zaag? Bij OSAA vonden ze de Zingende Boor uit. Zingende Zaag 2.0, zogezegd:

Het ding werkt echt, getuige dit bordje:

Of dit (even de leesbril op/loep d'r bij):

Maar de drie aandrijvingsmotoren maken alle drie geluid, en daar kun je drieklanken ofwel muziek mee maken. En een computerprogramma waarmee je kunt zien hoe het eruit zou zien als je de boor zou laten werken volgens de muziek.

Maar OSAA biedt ook onderdak aan Senioren zonder Grenzen, die computers voor jongeren in Afrika opknappen en verschepen; een Ubuntu-gebruikersgroep; en 1x per maand is er een open podium voor mensen die een presentatie willen houden over een hack-aangelegenheid. Dat kan zijn de nieuwe manieren waarop je porno kun maken, een nieuwe programmeertaal, sociale media.

Hackspaces zijn echte vrijplaatsen voor mensen die de vrijheid van internet in combinatie met de mogelijkheden van computers willen uitbuiten. Er hangt een prettige sfeer die me een beetje doet denken aan de kraakbeweging van de jaren tachtig. Of, anders gezegd: Pippi Langkous zou zich hier prima op haar gemak voelen.

Sol og Vind

Zon en Wind. Zo heet de woongemeenschap die in 1981 werd gebouwd volgens de ideeën van vijf Deense alleenstaande moeders uit Aarhus. Milieuvriendelijk, was het devies. Maar ook: gemeenschappelijk leven, met de positieve kenmerken van de sociale controle van een dorp.

Dus verrees er een nieuwbouwdorpje, met twee pleintjes, gemeenschapsgebouwen voor gezamenlijk eten, de was en speelruimte voor kinderen. Maar ook een moestuin en een kippenren. En een enorme batterij zonnepanelen. Het kostte veel geld, maar nog meer discussie en ruzie. Maar na vijf jaar vond de gemeenschap een balans.

Afgelopen zaterdag gaf Sten Tiedemann een inkijkje in dit idyllisch-ideologische dorp in Beder, ten zuiden van Aarhus. Sterker nog, hij gooide zijn huis open voor zo'n twee dozijn vreemdelingen. En hij voedde en laafde ze in de gemeenschappelijke eetzaal (zie foto).

Wat viel op?

• 
  
  Deense huizen betreed je op kousevoeten
• 
  
  geen autoverkeer bij de huizen, dus veilig voor kinderen en ouderen, en rustig!
• 
  
  Deense huizen zijn best klein
• 
  
  desondanks hebben Deense huizen vaak twee woonkamers, ' stuen'. Eentje voor gewoon (meestal bij de keuken) en eentje voor netjes. Of eentje voor de kinderen!

 

 

Een aantal gemeenschappelijke projecten heeft in de loop der tijd averij opgelopen: de groententuin is woest en ledig op wat bessenstruiken na; de kippenren staat leeg; het beachvolley-veldje is verwaarloosd. En, het allerergste: de zonnepanelen zijn lek! Ook de windmolen was over zijn hoogtepunt heengeraakt en tot schroot vermalen.

Toch is deze manier van leven populair. Een aantal jaren geleden is naast het Sol og Vind-complex een groep mensen begonnen met Sol og Vind-'light': ietsje meer privacy, iets grotere huizen ook, maar niet voor niks met een pad tussen beide gemeenschappen. De gemeenschappelijke keuken heeft een grondige renovatie ondergaan, want samen eten blijft populair.

En: er is een wachtlijst om het eerst vrijkomende huis te mogen kopen.

K¢tdag

Het begon ermee dat mijn printer het niet deed. Daarna stootte ik mijn teen tegen m'n koffer. Ik had ruzie met de huissleutel. En bij de SKAT (het Deense belastingkantoor) hadden ze geen parkeerplaatsen meer. Ik moest bij de belastingdienst zijn omdat we onze auto willen invoeren, en dat is best een ingewikkelde operatie.

Maar eenmaal binnengedrongen in het belastingkasteel aan de Lyseng Allee liep alles vanzelf. Immer geradeaus, nummertje trekken, binnen vijf minuten aan de beurt, adequate aanwijzingen bij het invullen van de 'blanketter' (=formulieren), ik had alles bij me wat ik moest laten zien - kortom, het parkeren duurde langer dan het bezoek aan het belastingkantoor zelf. Volgens de mevrouw achter de balie krijg ik binnen vijf tot zeven dagen een e-mail met een 'voorstel' van SKAT. Daarin vertellen ze hoeveel we moeten betalen om onze tien jaar oude Rode Schicht te mogen importeren. Dan moet ik nog een keertje terug om het geld te betalen en nummerplaten te laten maken, en dan is onze inburgering weer een stapje verder.

Wat vandaag echter een beetje zielig bleef hangen, was mijn taalles. Ik was er om me op te geven, en de eerste datum om me te laten testen is 29 september. En daarna mag ik meedoen aan de lessen. Zucht. Misschien had ik beter in bed kunnen blijven liggen vandaag. Aan de andere kant: dan weet je het maar.

Het goede nieuws achter al deze activiteiten is dat we onze CPR hebben. Zeg maar een BSN, maar met veel verderreikende, Big Brother-achtige implicaties. Zonder CPR kun je geen dvd huren, bankrekening openen (dus loon ontvangen), gratis taalles krijgen, kortom je kan niks.

Maar in de avond nam deze rotdag toch nog een positieve wending. Ik moest auditie doen voor het koor en dat ging goed. Wel een beetje hallucinant dat ik als voorzingstuk 'I Danmark er jeg f¢dt' heb gezongen: een vaderlandslievend lied waarin o.a. de schone Deense taal wordt bezongen - mijn moeders taal, zing je dan letterlijk. Geen wonder dat dirigent en andere beoordelaars een beetje zaten te grijnzen toen ik dit in zelfgeborduurd Deens kweelde. Ik ben nu dus officieel tweede alt, met kans op een tenorenplek. Je zou het niet geloven van zo'n dwerg maar ik heb een behoorlijk diepe zangstem.

En ja, om lid te worden van een koor heb je ook een CPR nodig :-)