Bijna twee weken geleden waren K. en ik bij de One Stop Shop. Dat is het spreekuur van de gemeente Aarhus waar je in één klap je verblijfsregistratie, de aanvraag van je CPR (= Deense BSN) en je Gele Kaart kunt regelen.
De wantrouwigen onder ons snappen meteen dat het een met het ander samenhangt, dat je dus geen maatschappelijke stap kunt doen zonder je CPR of je Gele Kaart, dus die cijfers en dat kaartje zijn Heel Belangrijk.
En dat is ook zo. Zonder CPR geen bankrekening, dus geen salaris. En zonder gele kaart geen ziektekostenverzekering.
Aan de manier waarop een land zijn immigranten behandelt, kun je zijn beschaving aflezen. En dan vind ik een service waarbij drie immigratie-stappen bij elkaar worden gevoegd, een goede zet. Goede beurt voor Denemarken.
De One Stop Shop is, heel symbolisch, gevestigd in het oude havenkantoor van Aarhus. Het is een prachtig gebouw uit het begin van de 20ste eeuw (zie de foto voor de schildering van het stadswapen in het ingebouwde theekoepeltje). En het was er drukker dan we dachten, maar we waren dan ook een beetje dom: begin augustus, spitsuur voor het onderwijs, suffie! Als grijze duiven zaten we tussen het jonge spul op de trap te wachten, achter ons twee Vlamingen en verder veel Oost-Europeanen.
Het was dus even wachten, maar dan werd ook alles in gang gezet. We hadden nog even de illusie dat het appeltje in één middag geschild zou zijn, maar de boomlange hoogblonde Deense van dienst legde uit dat we twee weken moesten wachten op onze registratie, dan zouden ze de spullen doorsturen naar de gemeente die er weer twee weken over zou doen om ons een CPR-nummer te geven, en de gele kaart kwam er dan ergens achteraan. Maar we moesten wel nu, stante pede, een huisarts uitzoeken. Hier is de lijst, zei ze, kies maar eentje in je postcodegebied. We kozen braaf.
Stiekem vind ik het wat pervers dat je al wel een huisarts hebt, maar geen gele kaart om van haar of zijn diensten gebruik te mogen maken.
Nu zijn we niet van plan om ziek te worden, maar die rekening, die is toch wel belangrijk. Nou, over twee weken zouden we naar de BorgerService van Aarhus kunnen gaan, tegen betaling van 50 kronen (of zoiets) konden we dan ons nummer opvragen. Om de een of andere reden vond ik dat een veilig idee.
Groot was dus ook onze vreugde toen we zaterdag post van de Statsforvaltning in de brievenbus vonden: de eerste hobbel is genomen, we zijn geregistreerd als buitenlands ingezetene!
Dat was het goede nieuws. Het slechte nieuws: mijn achternaam staat verkeerd gespeld. Je vraagt je af hoe dat mogelijk is, met kopieën van paspoort en trouwboekje bijgevoegd, maar ja. Dus maar even gebeld met de Statsforvaltning. Ze gaan het verbeteren, ik moet maar rustig afwachten.
Je vraagt je af hoe belangrijk het is, want in het Deens valt toch altijd de helft van een woord weg. In het Nederlands ook trouwens. Ik kan een voetbaltoernooi organiseren met het aantal mensen dat me in mijn leven heeft aangesproken met Inge, of Stokking, of allebei. In Italië is mijn naam eens verbasterd tot Imeer, en Franse correspondentie gericht aan mijn vader droeg de fraaie naam Stouckint. En 'dinges' lijkt ook verdomd veel op Inger, dus waar zeur ik eigenlijk over?!
Goed, ik zit dus in de baan met de
slome cavia. Maar K. kwam er vrijdag achter dat hij al een tijdelijk CPR had, vanwege een eerdere klus voor de uni hier. Dat biedt perspectieven! Wie wint? Wie heeft het eerst zijn CPR of gele kaart? Wordt vervolgd!
