vrijdag 22 november 2013

Ja ja, Yahya

Hij is achttien, hij is boos, boos op zijn ouders ook, en hij heeft boze gedichten geschreven. Je zou bijna zeggen: dat hoort bij zijn functie-omschrijving als achttienjarige. Maar zoiets komt in een heel ander licht te staan als je Yahya Hassan heet, zoon van Palestijnse vluchtelingen, en in Denemarken woont.

Yahya Hassan heeft ook een mening, en die mening komt duidelijk naar voren uit zijn gedichten. Zijn ouders hebben hun plicht verzaakt, vindt hij. Ze hebben zich teruggetrokken in hun eigen kleine vluchtelingenwereldje, het wereldje waar de mannen de Koran uit hun hoofd kennen en leven naar Gods woord, maar die er geen enkele moeite mee hebben om de Sociale Dienst te bedriegen voor een uitkering. Kinderen worden afgerost. Kortom, geen lieverdjes.

Yahya Hassan zef ook niet trouwens. Hij is uit huis geplaatst en heeft in de gevangenis gezeten voor geweldpleging. Maar hij kan er meeslepend over schrijven. Dat viel een leraar ook op. Die stimuleerde hem om door te gaan met schrijven, en half oktober lag het resultaat in de winkel: Yahya Hassan, Digte.

Anderhalve maand en 42.000 exemplaren verder werd hij op het hoofdstation van Kopenhagen aangevallen door een man van 24 jaar. De man sloeg op Yahya in en riep dat Yahya dood moest omdat hij een ongelovige was. Bij aanhouding bleek dat de aanvaller in 2007 als zeventienjarige een veroordeling tot zeven jaar cel had gekregen wegens terreur, maar dat hij na drie jaar vervroegd vrij was gekomen. Hij is van Deens-Jordaanse afkomst en heeft zijn naam laten veranderen van Abdul Basit Abu-Lifa naar Isaac Meyer.

Maar dit terzijde.

In Denemarken is nu een interessante discussie gaande over Yahya Hassan's gedichtenbundel en hemzelf: is het nou literatuur wat hij schrijft, of maatschappijkritiek? De meesten zien het als maatschappijkritiek. Maatschappijkritiek die mensen graag willen horen, valt me wel op. Ondertussen woont hij nu op een geheime plek en wordt hij dag en nacht bewaakt door de PET, de Deense veiligheidspolitie. Een bijeenkomst over zijn gedichten in de bibliotheek van Odense werd eerst afgelast maar ging later toch door, niet in de laatste plaats omdat veel mensen vonden dat hier de vrijheid van meningsuiting in het geding was. Een vrijheid van meningsuiting waarover Yahya Hassan opmerkt dat veel moslims die opeisen om hun geloof te verkondigen en kritiek op anderen te uiten, maar het liefst afschaffen als de kritiek opeens over hen gaat.


Ik ga het boekje maar eens kopen. Is hij de zoveelste knuffelallochtoon, of kan hij echt schrijven?

dinsdag 19 november 2013

May I have your votes, please!

Zelfs Google stuurde je naar de stembus

Vandaag zijn er gemeente- en regio-verkiezingen in Denemarken. K. en ik waren allebei een beetje opgewonden want we mochten meedoen! Als haviken hebben we de brievenbus in de gaten gehouden, en een zucht van verlichting ging door het huishouden toen de stemkaarten (valgkort) uiteindelijk in de bus vielen.

Vanmiddag hebben we dus onze democratische plicht gedaan. Bij de sporthal hadden ze de parkeerplaats omgebouwd, zodat de stemmers die met de auto kwamen zonder elkaar te hinderen konden parkeren en weggaan.

Het was in vergelijking met Nederland een vrij massale aangelegenheid: drie 'stations' waar je je stemkaart kon inleveren voor stembiljetten, een hele rij hokjes met blauwe gordijnen waar je je stem kon uitbrengen, en drie paar stembussen: drie gele en drie grijze. De gele voor de regionale verkiezingen en de grijze voor de gemeenteverkiezingen.

De stembiljetten zijn een verhaal apart, want enorm groot – zie de foto. Maar ze zijn bescheiden in vergelijking met stembiljetten voor parlementsverkeizingen. Dat zijn werkelijk jonge tafellakens.

Verder hing er een grafiek van het aantal uitgebrachte stemmen tot dan toe, in vergelijking met die van de vorige verkiezingen. En dozen met appeltjes voor de stemmers.



We kwamen ook nog een buurman tegen, dus toen kon de stemming al helemaal niet meer stuk. Opgetogen reden we naar huis, en nu wachten we bij de brandende houtkachel op de uitslagen.

dinsdag 12 november 2013

Stop de persen! Ik sta in de krant!

We hadden zojuist geconstateerd dat de expat in de familie zich helemaal waarmaakt, maar de immigrant in de familie, ik dus, heeft ook een succes behaald.

Ik sta in de krant, en niet bij de politieberichten, maar op de debatpagina van Jyllands-Posten (een kruising tussen Telegraaf en NRC Handelsblad).

http://jyllands-posten.dk/opinion/breve/ECE6229621/udenlandsk-bifangst/

En ja, in het Deens ook nog. Met hulp van Henrik Stanek, een collega van het journalistenkantoor waar ik werk, kan ik heel acceptabel Deens schrijven :-)

Vertaling volgt. Maar eerst de auto halen, daar zitten als het goed is nu winterbanden onder. Doei!

vrijdag 8 november 2013

Die Kees toch!

Terwijl ik loop te miemelen over de Deense arbeidsmarkt als immigrant, doet de expat in de familie het voorbeeldig. Kees heeft een presentatie gehouden voor de alumni van de politicologie-opleiding in Aarhus, en die bleef niet onopgemerkt dus die mag hij over een paar maanden weer eens dunnetjes overdoen in Kopenhagen.

En hij sleept geld binnen voor onderzoek. Miljoenen kronen. Daar zijn ze bij de universiteit van Aarhus erg blij mee - zie hier.

Goed hè? *trots*

... en toen was het stil...

Niks ernstigs hoor. We maakten een tripje naar Nederland, dus toen was ik voor korte tijd computerloos. En bij terugkomst waren er andere dingen te doen, o.a. de boot leeg- en schoonmaken, aan land hijsen en nog eens een keertje schoonmaken, maar dan onder de waterlijn.

Maar gisteravond trok Tom Griffiths aan mijn jasje. "Zeg, zou jij niet de hele maand oktober..."

Ja. Dat zou ik. Geen letter meer geschreven sindsdien. Terwijl ik beter zou moeten weten, want als er iets is wat mij afhelpt van een rothumeur en een algemeen gevoel van misère, dan is het schrijven. Toch raar dat je weet wat je goeddoet, maar er geen vinger naar uitsteekt.

Enfin. Hier ben ik weer, en ik heb wel wat geschreven hoor: http://bridgeprojectdk.wordpress.com/latest-news/. Wederom een stuk over integreren en werken in Denemarken.

The Bridge Project is het geesteskind van Tom. Hoe slaan we met z'n allen als buitenlanders een brug naar de Deense arbeidsmarkt? Hoe kunnen we elkaar helpen en opmonteren, als het kikkers kussen ons weer eens tot híer zit? En de achterliggende gedachte is: niet lullen maar poetsen. Zelf dingen doen. Empowerment!

En schrijven dus. Volg dit blog!