At flytte

Verhuizen. Dinsdag is het op de kop af vier maanden geleden dat ons Hollandse huishouden in een heeeeele grote vrachtwagen verdween, om te worden uitgepakt alhier.

De dagen van inpakken verliepen in een roes. In ijltempo raakte het huis onttakeld en stapelden de dozen zich op. Nog nooit kreeg ik zo vaak achter mekaar het McDonaldsgevoel: 'Mevrouw, waar moet dit heen? Moet dit helicoptertje naar de universiteit of naar het woonhuis?' We hebben nl. een geestig piepklein helicoptertje dat je draadloos kunt besturen en dat met het geluid van een bezorgde bromvlieg rondzwiert

Natuurlijk moest het helicoptertje naar de universiteit. Ik heb nog steeds een visioen van K. die op vrijdagmiddag met het helicoptertje uit wandelen gaat om uiteindelijk te (be-)landen in een van de vele vrijmibo's of vrijdagmiddagbars die de universiteit van Aarhus rijk is. Zo'n beetje elke afdeling heeft er eentje. Al is er weinig kans dat K. dit zal doen, hij vindt het belachelijk om al om twee uur 's middags op te houden met werken. Moet je net in Denemarken zijn, daar houdt op een gewone werkdag het kantoorleven meestal om vier uur op. En op zaterdag scheiden veel winkels er al om een uur 's middags mee uit.

Maar ik dwaal af.

Enfin, verhuizen. Wat een luxe als mensen je huis voor je inpakken en meehelpen met denken waar wat heen moet, en waarom. Het helpt ook enorm als die mensen prettig in de omgang zijn, want je trekt een aantal dagen intensief met ze op. En ze pakken ook je bh's in, dus het is best een vertrouwenspositie :-)

Wat me in de hele verhuisroes opviel, was de manier van inpakken. Sommige kasten werden niet uitgepakt maar omwikkeld met een soort huishoudfolie. Ik heb volgens mij meters en meters folie van meubels gepeld. Alle stickers, en plakband en folie, lieten geen spoortje achter.

De dozen van de eerste verdieping gingen niet per trap naar beneden; ze bouwden een eigen 'trap' buiten, met hellingplaten en een soort tafeltjes. De een gaf een doos aan vanuit het raam, de ander pakte die aan en wandelde de trap af, de stoep op, en via weer een hellingplaat de vrachtwagen in. Niks geen gestamp op de trap of stoere vrachtliftjes. Gewoon hersen- en spierkracht. En dat anderhalve dag achter mekaar, en dan weer anderhalve dag maar dan in Denemarken.

Hoe onze piano de vrachtwagen in is gekomen, weet ik niet. Maar ik zal niet gauw vergeten hoe de goede oude Rosenkranz (ergens begin vorige eeuw geleverd door de firma G.A.J. van Kalmthout, Nijmegen), zachtjes schommelend in banden, door A. en P. door de serre naar binnen werd gedragen in ons nieuwe huis.



Dit schiet me nu weer allemaal te binnen omdat de volgende verhuizing zich al aandient. Ergens in het begin van de zomer hopen we hier aan te landen.




En dit is het uitzicht. Mooi he?