Het R-woord

Nagekomen mededeling: toen ik geslaagd was voor mijn schriftelijk, zwierde K. het huis in met een boeket witte bloemen. Ja ja, niet romanties, maar wel op de momenten dat het ertoe doet de weg naar de bloemenwinkel weten, hoe heet dat dan???

Kerstblues, of taalpuberteit

(de Nederlandse vertaling, speciaal voor Corry en Jonneke)

Maandag hadden we het laatste examen, en nu hebben we vrij. We hebben het er uitstekend vanaf gebracht, mag ik wel zeggen, vooral mijn klasgenoten. Ik was daarentegen behoorlijk ongeconcentreerd bij het mondeling, maar uiteindelijk ben ik niet helemaal ontevreden (ja, ik maak me het Jutlandse gevoel voor understatement al aardig eigen). Maar waarom voel ik me dan toch zo... klote?

Ik ben niet de enige. L. voelde zich ook een beetje down, en zei ”Ik heb het examen gehaald met prachtige cijfers, maar ik voel me een bedrieger. ik praat nog steeds als een kind, en ik heb moeite mensen te verstaan. Ik ben nog niet klaar, maar school is nu afgelopen, en ik mis school ook – het was zo'n groot deel van ons leven.”

Hij heeft gelijk – school is des te belangrijker als je in den vreemde landt, zonder werk, alleen taalschool. Voor degenen die goede herinneringen hebben aan hun school- en studietijd, is taalschool een heerlijke tijdmachine. Het is een leerzame en een leuke ervaring om leerling te zijn als volwassene. Daarom is het niet verwonderlijk dat we een beetje last hebben van onthoudingsverschijnselen, is mijn amateurdiagnose.

Maar hij heeft ook gelijk omdat het, op z'n zachtst gezegd, teleurstellend is om de school uit te huppelen en bij de eerste de beste moedige poging tot een gesprek met je bek vol tanden te staan. Elke keer als ik de grote Deense wereld intrek en weer thuiskom, kruip ik m'n bed in en voer ik de gesprekken van de dag weer overnieuw. Esprit de l'escalier heet dat in goed Nederlands – trapportaal-tegenwoordigheid van geest, zou je kunnen zeggen. Dat wat je bedenkt als je naar buiten gaat, na afloop. Te laat, verdomme!

Ik was aan het strijken (huishoudelijk werk is ook goed om de ziel op te ruimen) toen ik me herinnerde wanneer ik dezelfde soort gevoelens had: in de puberteit. En toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats. We zijn geen kleine kinderen meer, we zijn taaltieners, maar zonder heftige hormoonschommelingen (daar ben ik trouwens ook niet helemaal zeker van).

Juleblues eller sprogpubertet

(Historisk/hysterisk øjeblik: min første blog på dansk! Tak Conni og Per for rettelserne)

Den sidste eksamen var i mandags, og nu holder vi fri. Vi klarede os udmærket, må jeg sige, især mine klassekammerater. Jeg var til gengæld vildt ufokuseret da jeg gik op til min mundtlig eksamen, men alt i alt er jeg ikke helt utilfreds (ja, jeg tilegner mig stille og roligt den jyske sans for underdrivelse). Hvorfor mon har jeg det så.... skidt?

Jeg er ikke alene i det. L. følte sig også lidt nedtrykt, og sagde: ”Jeg bestod eksamen med glimrende karakterer, men jeg føler mig en svindler – jeg taler stadig som et barn, og jeg har det stadig svært med at forstå folk. Jeg er ikke færdig, men undervisningen er slut nu, og jeg savner bare skolen – det har vært så en vigtig del af vores liv.”

Han har ret – skolen bliver endnu vigtigere, når man lander i det fremmede og har ingen arbejde, bare sprogskolen. For dem, der har gode minder fra deres skole- eller studietid, er sprogskolen en dejlig tidsmaskine. Det er en lærerig og rar oplevelse at blive elev som voksen. Derfor er det ikke mærkeligt at vi lider lidt af abstinenssymptomer, er min amatørdiagnose.

Men han har også ret, fordi det er, mildt sagt, skuffende, når man hopper ud fra skolen og ved det første modige forsøg ude på gaden står med åben mund. Kun senere opdager man, hvad man kunne have sagt. Hver gang jeg tager ud i den store danske verden og kommer hjem, går jeg i seng og gennemgår dagens samtaler igen. Esprit de l'escalier, hedder det på rigtig hollandsk (jo, det er fransk) – trappeåndsnærværelse, kunne man sige på dansk. Det, som kommer i tanken når man er på vej ud. For sent, for satan!

Jeg var ved at stryge (husholdningsarbejde er også god til at rydde op sjælen), da jeg huskede hvornår jeg havde den samme følelse: Det var i puberteten. Og så faldt puslestykkerne til plads. Vi har lavet et lærespring, vi er kommet til 'the next level' – og føler, at vi starter forfra igen. Vi er ikke mere små børn, vi er sprogteenager nu, men uden store hormonsvingninger (jeg er forresten ikke helt sikker på det...).