Een reisje naar het zuiden

Vaak weet je pas achteraf wanneer het seizoen omsloeg en het opeens winter/zomer/voorjaar/herfst werd, maar nu wist ik het vandaag al. Het is herfst, jongens, en niet zo'n beetje ook. Vreemd genoeg herinner ik me altijd kledingstukken bij de aanvang van de herfst: de bruine coltrui, de wollen omslagdoek, het ribfluwelen jasje. In het voorjaar ontdek ik altijd nieuwe planten. Winters ruik ik, en zomers, die heb ik eigenlijk pas door als ze voorbij zijn.

Vanochtend leek het er nog niet op dat  het herfst zou worden. De zon scheen, en ik stond in de keuken te rommelen om een uur of acht, toen er op de deur werd geklopt (we hebben een klopper, geen bel, leuk he?). Maar we verwachtten niemand, en voor Sinterklaas was het echt te vroeg. K. had niets gehoord, die dacht dat-ie het zelf had veroorzaakt en deed het klopgeluidje nog even na maar het leek nergens op. In een flits zag ik een bestelauto, stoof naar beneden, rende over het grind (au!!) om een grijnzende Groenlander vriendelijk te horen zeggen 'Het pakje staat naast de deur'. Vroem, weg was-ie, en ik hinkelde weer naar binnen om mijn buit te bekijken.

Het waren deze (maar dan in grijs)

en deze windbreaker, maar dan in knalblauw:

En waarom http://www.landsend.de/ ? Omdat ze petite-maten hebben, ofwel kleren waar ik in pas, met de taille op de juiste plaats. Het leven is te kort om er als volwassen vrouw bij te lopen alsof je je vaders kleren aanhebt. Maar ik dwaal af. Want vandaag was de dag waarop ik mijn paspoort ging verlengen.Of vernieuwen, eigenlijk.

Nu vind ik dat altijd nogal een gedoe, maar als je in het buitenland woont wordt dat nog erger want dan moet je naar de ambassade of naar een consulaat. Ik koos voor het consulaat in Fredericia, een stad 90 km. ten zuiden van Aarhus en aan de Kleine Belt, en dat bleek een gelukkige keuze, om meerdere redenen. Want ik was wel heel blond vandaag. Ik reed een paar keer fout, op de snelweg zelfs, daar begon het gedonder al, en dan kun je het maar beter overzichtelijk houden, zowel qua tijd als qua plaats.

Maar in Fredericia zelf reed ik vrij vlot recht op het consulaat af. Het consulaat woont op kamers bij Het Loodswezen van Fredericia, aan de haven dus, vlak bij het zeemanstehuis, en werd die dag gerund door een gedistingeerde meneer die Mijn Soort Bril op had, maar helaas het Nederlands niet meester was. Beetje jammer, maar ik ben zelden te beroerd om mijn Deens te oefenen.

Eerst moest ik pasfoto's hebben. Daar zijn ze tegenwoordig nogal pietluttig in, dus leek het me een goed idee om te vragen waar ik die moest halen. Hij zei het duidelijk: tien minuten rechtdoor rijden ('hele vejen op)', aan het einde vijftig meter naar rechts, daar is de fotograaf. Zeg maar de hofleverancier.

Had ik het toch verkeerd verstaan, of liever: had ik me negentig graden vergist. Na nog geen drie minuten rijden eindigde de weg in een T-splitsing waar noch ter linker-, noch ter rechterzijde een fotograaf te ontwaren viel. Gelukkig wist ik de weg naar het station. Op het station is altijd een kaart voor vers aangekomen reizigers.

Zo niet in Fredericia. Maar Fredericia heeft een informatiemeneer in een lichtgevend hesje die gedachten kan lezen. Ik was ondertussen het station doorgelopen zonder ook maar een vermoeden van een plattegrond te ontwaren en begon me mezelf te overleggen of ik nu in paniek moest raken, maar toen las die meneer dus mijn gedachten. Hij zei: 'U heeft een probleem: u bent de weg kwijt, te laat, heeft iemand gemist... kan ik misschien helpen?'

Kijk, zo iemand is me toch veel liever dan iemand die zegt 'U gaat een donkere vreemdeling ontmoeten...', want die zie ik toevallig alle dagen, op de taalschool.

Maar inderdaad, ik liet me redden door de man met het lichtgevende hesje. Hij bezorgde me een plattegrond van de stad, zette een kruisje bij waar ik was, waar ik moest parkeren en waar ik moest zijn - het kon niet missen.

Zoals ik al zei, ik was erg blond vandaag. Ik liep de hele Danmarksgade af, op zoek naar de fotohandel, maar kon niks vinden. Wel een Tiger waar ik een borsteltje kocht om mijn haren mee te temmen. Het woei nogal vandaag, de herfst was duidelijk begonnen, maar ik had het lekker warm in mijn nieuwe grijze vestje. Ook vond ik een morsig cafe om maar weer eens de weg te vragen, want op mijn eentje zou het vandaag niet lukken, dat was wel duidelijk.

En wat ik ook ontdekte: Fredericia is een prachtige garnizoensstad!

Alleen voor voetgangers; automobilisten worden niet verblijd met tankjes of pantserwagens. En het signaal dat je mag oversteken klinkt als gewone piepjes, geen marsmuziek of gestamp van laarzen helaas. Aan de andere kant: je zal maar bij zo'n stoplicht wonen, dan had je gauw genoeg van de Deense variant op 'De mars der Belgische parachutisten'. En 's nachts steeds dat laarzengestamp, dat slaapt om meerdere redenen niet lekker.

In het morsige cafe werd ik in het Deens en Engels teruggedirigeerd, een meneer reed zelfs nog even in de auto achter me aan om te kijken of ik wel goed liep. Ik ben er niet trots op maar het was wel een veilig gevoel, vreemd genoeg.

Binnen bij de fotograaf was ik weer op bekend terrein: bril af, niet lachen, knip, twee minuten wachten, dat is dan honderdtwintig kronen alstublieft.

En word ik mooi oud, of word ik mooi oud?? Dit is volgens mij de eerste volwassen pasfoto in mijn hele leven. Mij hoor je niet mopperen. Let vooral ook op het grijze vestje *herfst*.