Everybody needs a Mogens

It is hard to find a job in Denmark if you do not come here as an expat with a job contract in your pocket. The language, the way people are hired (many find their jobs through their own informal networks), the lack of trust in diplomas that are not Danish – finding work is a disheartening job.

So there is a lot to be said in favour of starting your own business. And that is what many foreigners do.

But that is also a hard job, and disheartening. Creating your own business opportunities sounds creative, but it takes a lot of energy and courage. It is like kissing frog after frog, waiting for the prince to appear – but no, it is still a frog, slippery and cold and trying to escape, and some of them are being very impolite about being kissed, too. Trust me, I have my own business, and I'd rather be kissing someone else. But many of my working days are taken up by kissing frogs. On top of that, it's pretty lonely.

So imagine my delight when I got a call from Mogens! Mogens Thomsen was consultant for Etnisk Erhvervsfremme in Aarhus. I met him at a meeting from Startvækst Aarhus, an organisation that helps beginning entrepreneurs on their way, and this meeting was in English, especially for fore igners. I later found out that he called more participants of that meeting.

Over time, Mogens and I had several short conversations about how business was going. One day, his colleague Karsten Olesen asked me whether I could give a presentation. He was organising a workshop for organisations from Sjælland that were interested in the approach of Etnisk Erhversfremme.

Of course I would. My message was, in short: everybody needs a Mogens. Especially in the beginning, it is crucial that someone takes an interest. Someone who has a network and can give you tips. Someone who is expecting something from you. That makes you want to do things, instead of slumping in your chair, reaching for the bottle to rinse away the taste of frog, and moaning about business being bad.

It is also crucial that it is a Dane, a Dane who does something with you instead of for you. All too often it is forgotten that integration takes two. A foreigner can learn Danish, dance around the Christmas tree and eat leverpostej til Kingdom come, but if Danes do not want to play with him, then integration is doomed. So more Mogenses please!

Release your inner nerd

Sometimes I get so tired of culture. True, it is important, it is one of the things that seperates us from being animals, it is enjoyable in most of its forms, but still, I sometimes so wish I could take a break from it.

The reason why I feel that way, is that as an immigrant/expat/foreigner/international, culture jumps on your back and breathes down your neck at every corner. Many of the problems you encounter in everyday life have to do with cultural differences. These differences range from what you put on your bread to how you beat your wife, so to speak. Or how to make and interpret jokes, how greet people, how to write an e-mail, how you knit, how you talk – I could go on and on about it, but I actually do not want to do it, I want a break!

Another reason is that as an immigrant (expat/foreigner/international), all the facilities that the Danish state kindly offers us, have to do with coping with culture and/or cultural differences. And very often that is extremely helpful. But how much H.C. Andersen, Kierkegaard and hygge with kaffe og kage kan you stand? I know this sounds blasphemous, but as I said: I need a vacation from culture every now and then.

So I thank Moem on my bare knees that she introduced me to the phenomenon of the hackerspace, shortly before I left for Denmark. It liked it so much that I decided to find a hackerspace in Aarhus, and, just as luck would have it, a hackerspace opened there: Open Space Aarhus, a.k.a. OSAA.

I could sing the praise of hackerspaces in general and OSAA in particular for hours on end (I took a stab at it here), but a very important one is that it helps you integrate in a very down-played, effective way.

Hackerspaces are all about technology, a sense of the practical, and looking at reality from an angle. Language and culture are not the subject, but tools. 220 volts hits the same whether it's in Danish, English or Swahili. And you can look, and point, and do something with your hands. You are operating on the same level as the other people, mostly Danes, around you. And that is nice.

I am not a practical, technical person, but I like unscrewing appliances. There is something mindful about voiding warranties. At OSAA, people understand that. If you find that attractive, or you have other nerdy tendencies, then feel free to drop in at OSAA on Tuesday nights, when it's open night and lots of nerds are present.

Also, next week on Thursday night, 17 October I'll be holding a workshop on making jewellery from computer parts. We've done it before, and this time's challenge will be making something from ferrite - sign up here. If you want to find out if you have an inner nerd, this is the time and place to release him! Or her!

Pepernoten - pebernødder

Vanaf het begin is me opgevallen hoeveel Denemarken en Nederland op elkaar lijken. Drop, pepernoten, fietspaden en veel fietsers. Maar ook: mannen met witte sokken in sandalen, de zuipcultuur, het op-het botte-af-informele gedrag tegenover mensen die je niet kent, en de vaste overtuiging dat 'gezelligheid' en 'hygge' nergens anders bestaan dan in het eigen land.

Natuurlijk zijn er ook dingen die wezenlijk anders zijn. Dat Denen afstammen van de Vikingen, dat willen ze weten. En dat merk je ook van tijd tot tijd. Er zijn mensen die de godsdienst van voor het Christendom aanhangen. Dat heet Asatro, en er zijn er niet veel van maar je vindt ze in elk geval in hoge concentraties in Aarhus in de maand juli. Bij het Vikingmuseum Moesgaard verrijst dan een Viking-tentendorp, waar mensen een week lang als Vikingen leven. Niet noodzakelijkerwijs als aanhangers van de oude goden, maar toch.

Ook wezenlijk anders is dat Denemarken in hoge mate een mono-cultuur is. Met andere woorden: ze doen de meeste dingen allemaal op dezelfde manier en vinden dat ook leuk. Afwijking daar van is hoogst merkwaardig en soms bijna een belediging. Klein voorbeeld: Julefrokost, het kerstdiner, bestaat uit een vast aantal gerechten rijkelijk besproeid met drank. Toen bij mijn man op het werk de organisatoren de euvele moed hadden om tapas te serveren in plaats van het traditionele varkensgebraad met gecaramelliseerde aardappelen en de hele verdere Julefrokost-rest, gingen veel van de hoogculturele, welbereisde en ruimdenkende intellectuelen steigeren. In Nederland is men, voor zover ik kan zien, meer geneigd om tradities overboord te zetten ten voordele van wat toevallig in de mode is. Voor allebei is iets te zeggen, al neig ik meer naar traditie, moet ik bekennen

Pepernoten dus – pebernødder. Nu liggen ze hier in de winkel en dat is op het randje, want een andere traditie is dat de kerst z'n intrede doet in de Deense etalages na de najaarsvakantie. En die is volgende week...

Silver thoughts

Getting married and moving to another country. Twenty-five years ago I (or rather: we) did just that – two major life events in one month. The things you do when you are in your twenties...

I thought of that when the date of our wedding anniversary whooshed by, and I thought of it again yesterday, at the presentation of this book: http://issuu.com/internationalcommunity/docs/coming_to_denmark_-_our_stories

It's a book about how expats cope in the Danish workplace. Leafing through it, I realised that most of the expats portrayed in it actually are no rookies to expat life, or life abroad in general. Nor am I, so I realised. And then there are some differences...

Back then, we were students with a cat, a kitchen machine, a car and a computer. Luxury for our kind of people, I thought. Now we are several versions of the same articles further ahead, and we are (temporarily) catless. Alas. But that can be remedied.

We wrote letters that took five days to arrive in Holland – and longer if the Italian postal services felt like it. Every now and then we phoned home. My husband's grandmother phoned every Sunday, for just a couple of minutes. Now, we e-mail to our heart's delight and if we want to Skype on a daily basis, we can.

We rented a place in a suburb of Florence and suffered an Italian winter that was cold, cold, cold in our beautifully tiled apartment. Now we live in a cold land, in a house furnished with central heating, floor heating, and two fireplaces.

We battled with the idiosyncratic Italian banking system. I never found out how to transfer money from one account to the other in the same bank, at the same branch even – every time it was a different procedure. Now we enjoy the blessings of teller machines, Dankort and MobilePay – but still grappling with a different currency. Instead of lire, it's kroner.

The institute where my husband studied, thoughtfully provided Italian language courses to all students and teachers (and their partners). Here, the state allows every legal immigrant to follow Danish courses for three years, for free.

Our social life was mostly confined to the people at the institute. Only when we moved out to the countryside, we got to know 'real Italians'. Here in Denmark it's different. We are not connected with an international institute like back then in Italy (we live in the countryside, though). We are two Dutchmen in a sea of Danes. Also, the workplace is not the place where you socialise in Denmark, so you need to find other places for that. And we found them: neighbours, choirs, clubs of all sorts - that is where the action is. And we are getting there!

What remained the same is that I am married to a Dutchman – the same one I married twenty-five years ago, the one I can come home to time and again :-)

Kat in Functie

Vandaag was de laatste zomerdag van Denemarken. Denk ik. Zo'n, achttien, negentien graden, stralende zon, en incongruente herfstkleuren in het dagelijks uitzicht. Morgen begint de winter. Denk ik. Die deed vorige week al een poging, waardoor ik me genoodzaakt voelde handschoenen en donsjack tevoorschijn te halen.

Waarom dit weerbericht? Omdat het al weer veel te lang geleden is dat ik iets van me heb laten horen hier. Daarm ga ik vanaf vandaag elke dag iets posten, net zoals Moem op http://moem.dreamwidth.org/313549.html

Het zal niet altijd in het Nederlands zijn. Schrik dus niet als er een Engelstalig dingetje voorbijkomt. Als ik me heel dapper voel, komt er ook iets Deens voorbij maar dan zorg ik voor een Nederlandse vertaling. De Engelstaligen moeten het dan maar met Google Translate doen :-P

Voor de broodnodige beeldtaal hier een foto van een kat. Een bijzondere kat: de havenmeester van het eiland Sejerø.

Deze kat deed me denken aan de kat die de boel in de gaten hield op het vliegveld van Florence, eind jaren tachtig. In die tijd moest je, eenmaal door de douane, zelf naar het vliegtuig lopen over het asfalt. Vanaf het luchthavengebouw liep er een breed pad naar de 'tarmac', het asfalt van de vliegtuigen zeg maar. In die tijd was vliegen iets wat we niet vaak deden, want duur: ruim zeshonder gulden per retourtje geloof ik - daarom herinner ik me dat soort waanzinnige details.

Maar ik dwaal af. Want het ging er namelijk om, dat bij de overgang tussen pad en tarmac (gemarkeerd door zo'n tiepiese zestigerjarenbetonnenwitteband) een kat zat. Een witte kat met hier en daar cyperse of grijze vlekken. Hij zat daar heel rustig ons passagiers in de gaten te houden, keurig rechtop, met geloken ogen, in al zijn kleinheid een enorme autoriteit uitstralend. Zo erg zelfs, dat deze kat in mijn herinnering zelfs een pet op had, zo'n zwierige platte KLM-pet. Maar dat kan natuurlijk niet, want we waren in Italië en daar deden ze niet aan KLM. Los van het feit dat katten zelden aan petten doen.

Katten In Functie. Je ziet ze weinig, maar ze zijn er wel. Zo was er ooit Dora, de kat die de delicatessenzaak op de Ziekerstraat in Nijmegen in de gaten hield. Tot verdriet van de eigenaar moest Dora haar functie opgeven, omdat dat katten niet in winkels mochten zijn van de Warenwet.

Verder heb ik ook nog foto's van een Siamese kat die de toren van Pisa onder z'n hoede had (die foto's houden jullie tegoed). Arrogant bewoog hij (het was duidelijk een hij) zich door de menigte, achteloos bosjes mensen op hun knieën achterlatend op de stoeptegels. Ah, het geluid van zachtjes brekende smachtende harten.

Als jullie voorbeelden hebben van Katten In Functie, dan hoor ik dat graag.

En morgen gaan we het weer over iets heel anders hebben. Denemarken of zo.