... en anden gang sejlads...

...weer een zeilblogje....

Afgelopen weekeinde heb ik voor het eerst van mijn leven een regatta gezeild als kapitein. Het goede schip Sahra, mijn H-boot uit 1973, ontdeed ik twee dagen tevoren van mosselen, zeepokken en andere ongerechtigheden, zodat ze sneller zou kunnen zeilen. Nou dacht ik dat ik niet zo heel erg competitief was ingesteld, maar zo kom je nog eens ergens achter....

Ook wilde ik graag met een spinaker zeilen (zo'n bol felgekleurd zeil voorop een boot), want daar ga je harder mee. Maar aangezien ik dat nog nooit had gedaan in eigen boot leek het niet zo'n goed idee om dat nou eens in een wedstrijd te proberen. Al kwam ik ernstig in verleiding, toen de wind en de route er opeens heel erg geschikt voor bleken.

Dit is een spinaker

Zeilen is, zoals zo veel sporten, goed voor je karakter. Ook slecht voor je karakter, bij nader inzien. Laten we het houden op 'karaktervormend'. Voorbeeld: enige ordelijkheid is gewenst, anders kom je niet ver, of wordt het zelfs gevaarlijk. Al het rondslingerende touwwerk op een boot moet je een beetje netjes houden, want als je opeens aan een schoot (=touw dat aan zeil vastzit) rukt, moet je wel de juiste beet hebben, en moet het niet vastzitten in een spaghetti van touwen.

Ander voorbeeld: een vooruitziende blik. Als je een koukleum bent, kun je maar beter goede zeilkleding dragen. Maar die moet je wel meenemen – ook als je denkt dat het niet nodig is, anders heb je er niks aan.

Enige flexibiliteit is ook gewenst. Het weer kan erg grillig zijn, en dan moet je er tegen kunnen om in de haven te besluiten :'nee, we gaan niet'. Misschien waait het te hard – of gaat het harder waaien dan je aankan. Dan heb je op zee niks te zoeken.

Maar ja, hoe gaat dat: je hitst mekaar op van de zeilgekkigheid. Zo kon het gebeuren dat ik met Katarina op zee dobberde met eersterangs uitzicht op een onweersbui. Gelukkig kwamen we er niet in terecht, maar we kregen wel een zwiep van de staart ervan mee. En toen wou m'n motor niet starten. Wat werden we nat! En wat ging de boot op en neer! Wel prachtig om te zien, storm en regen op zee.

Kata en de storm

Andersom moet je ook kunnen besluiten dat de gelegenheid té mooi is om je te laten ontglippen, dus dat je nu, heute, maintenant, subito, vanmiddag nog- wilt gaan zeilen. Dit stelt dan weer bijzondere eisen aan de partner van de zeiler in kwestie, als je zelf tenminste impulsief bent aangelegd.

Maar ik dwaal af.

De regatta zeilde ik met twee andere vrouwen, waarvan er eentje uitgesproken on-competitief is. Ze had geen zin in geschreeuw en gedrang bij de startlinie. Nou ben ik daar ook niet direct een fan van maar ik ga het niet uit de weg, op mijn testosterondagen.

Dit alles noopte mij tot het formuleren van zeildoelen, ter bemoediging en geruststelling van de crew. Hello Kitty-zeildoelen, zo zoet en meiderig waren ze. Eén we komen voor sluitingstijd binnen (hoe simpel kan het zijn, maar wie weet ook: hoe moeilijk). Twee: we zijn niet de laatste (ook redelijk soft). Drie: we maken er een leuke dag van (heel erg soft, maar aan de andere kant: probeer het maar eens leuk te houden als het zeikt van de regen en je met twee relatieve onbekenden zeven uur lang zit opgesloten op een bootje. Met een emmer als wc). Vier: we worden eerste van onze klasse (rijkelijk ambitieus, maar een onhaalbaar doel erbij is ook goed voor je realiteitszin).

Het goede schip Sahra in de 3broer-regatta (foto: Esben Harder)

Wel, we werden vierde van onze klasse. En we hadden een leuke, zonnige dag – eerst op het water, daarna op de wal. De mooiste herinnering (naast onze triomfantelijke binnenkomst natuurlijk) is het uitzicht van achter mijn bord: zoethoutpannacotta, bloemetjes, mijn teamgenoten en nog veel meer mensen aan een lange tafel, knus keuvelend in Deens dat ik maar half versta. Ongeveer zoals toen ik klein was, liggend in bed, terwijl mijn ouders een feestje hebben en je wegsoest op het geroezemoes van vrolijke stemmen.

Kortom, volgend jaar weer! En dit weekend gaan we de eerste meerdaagse zeiltocht van ons leven maken...

Sejlstævne (på dansk)

Sejlads for begyndere

Sejlads – i mit tilfælde noget, jeg er i fuld gang med at lære. Jeg begyndte sidste år, købte en H-båd i april og arbejdede som frivillig på stævnekontoret under europamesterskaberne i soling ved Kaløvig Lystbådehavn – mens jeg blot ugen inden sejlede de to første kapsejladser i hele mit liv. Som ballast.

Så hvis der er én, der har et... måske naivt indtryk af, hvad der foregår på en kapsejlads, så må det være mig. Dog ikke i lang tid, for jeg må indrømme, at jeg er blevet fanget af kapsejlads: hastigheden, kaosset, sejlteknikken... Det kommer hurtigt til de mennesker, der deltager. Unge og ældre sejler koncentrerede og vedholdende. Husk også de mennesker, der bidrager til kapsejladsen på andre og lige så uundværlige måder: Kvinder og mænd, der hejser og nedtager flag, sejler på linie- og stafetbåde og tænder grillen og står for barbecuen bagefter.

Men det er, hvad jeg tænker nu - efter mesterskabet. Mandag den 10. juni havde jeg næppe en mening om kapsejlads, bortset fra at jeg var bekymret for flagene – kunne jeg huske alt? (Selvfølgelig kunne jeg ikke det, men heldigvis svarer bøger og venlige mennesker tålmodigt på indlysende spørgsmål.)

Det første, jeg lagde mærke til, var høje mænd i små både. Hvorfor var de der? Hvad tiltrækker dem ved solingen? Jeg spurgte Johan Offermans, formand for International Soling Association, der selv er en høj mand (når jeg står på en stol, kan jeg lige nøjagtig se ham i øjnene – så stor er han), men han undgik at svare på spørgsmålet ved at fortælle, at han har en større båd derhjemme. Jo da. Ludwig Beurle, Yann Neergaard, Roman Koch - heller ikke spinkle mænd. I øvrigt var alle solingsejlere mænd, bortset fra én: Susanne Kuchta.

Det andet, jeg så, var kaos og voldsomme temperamenter, lige før starten gik – efterfulgt af ro på vandet lige derefter – bortset fra nogle skænderier, når bådene sejlede rundt om mærkerne.

Det tredje, jeg fandt bemærkelsesværdigt, var vejrets betydning. Man bruger vind til at sejle, men vinden er der ikke altid. Og ingen vind er helt forfærdeligt for sejlere. På den anden dag af mesterskabet, tirsdag den 11. juni, var der for lidt vind. Aldrig før i mit liv har jeg set så mange mænd kede sig sammen.

Eller der er for meget vind. Eller den blæser ikke stille og rolig fra samme retning, som du ville ønske, men springer frem og tilbage… fra en blød vejrtrækning i det ene øjeblik til kulingstyrke i det næste. Før og under kapsejladsen holdt stævnelederen (i dette tilfald Thomas Jørgensen) sammen med hjælpere langs ruten nøje øje med, at vinden blæste fra samme retning under hele kapsejladsen, for ellers er det ikke fair for sejlerne. Det sjove er, at det er så nemt at skifte bane på vandet: Man skubber bøjerne nogle grader frem eller tilbage. Ikke en metode, rytterne i Tour de France ville have glæde af, for vejene på Alpe d'Huez flytter sig ikke så meget.

Jeg lagde også mærke til, at klublivet er det samme overalt. Der er dog små forskelle: I Holland, hvor jeg kommer fra, ser man ikke så tit små skåle med vingummibamser eller andet slik på mødebordet, når der kun er mænd til stede, men det gør du i Kaløvig Bådelaug... Men engagementet, fra morgenstund til solnedgang (og derefter), med sjov, vitser, problemer (af og til) og indbyrdes gavmildhed er det samme. Breddesport er hyggeligt, og - skal man huske - vuggen for professionelle sportsudøvere!

Inger Stokkink, Stickelbergs Bureau

Sejlstævne (på engelsk)

BANG - and they're off ...

Sailing – in my case the ongoing story of the steep learning curve. Started sailing last year, bought a H-boat in April, and worked in the Racing Office of a sailing event – the Soling Class European Championship (having sailed all of two regattas in my whole life – just the week before. As ballast).

So if anyone has a fresh, if not naive impression of what goes on at a regatta, it must be me. Not for long though, because I must admit that I have been bitten by the regatta bug: the speed, the chaos, the know-how. And of course the people involved: young and old are sailing concentrated, even doggedly determined. And I shouldn't forget the people who make their contribution to a sailing event in other, indispensable ways: the women and men who raise and lower the flags, man the boats and keep the barbecues burning.

That's what I am thinking now, at the end of the championship. On Monday 10 June, I had hardly formed myself an opinion about regattas, other than that I was worried about the flagging bit: would I be able to remember it all? (Of course I wasn't. Luckily, there are books, and helpful people who patiently answer obvious questions).

The first thing I noticed was: what are these tall big men doing in such small slender boats? I asked Johan Offermans, the president of the International Soling Association, himself a tall man (if I stand on a chair we can just about see each other straight in the eyes – that tall), but he adroitly evaded an answer by saying that he had a bigger boat at home – yeah right. Ludwig Beurle, Yann Neergaard, Roman Koch. No gaunt little men. By the way, almost all competitors were men, except for one woman: Susanne Kuchta.

The second thing I noticed is the chaos and heated temperaments at the start, and the (relative) quiet immediately afterwards -except for some skirmishes when the ships were rounding the marks.

The third thing I noticed was the importance of the weather. In order to sail you need wind. But the wind is not always there. And no wind is a terrible thing in sailing. On the second day of the championship, Tuesday 11 June, there was too little wind, and I have never seen so many bored men together at the same time.

Or there is too much wind. Or the wind is not continuously blowing steadily from one direction, like you wish it would, but hopping about, dwindling to a mere breath one moment, and blowing up to a storm the next. Before and during the regatta, the Principal Racing Officer (in this case Thomas Jørgensen) was keeping a close eye on the wind, together with helpers along the racing course. Reason for this is that the wind has to blow form the same direction all the time during the race, otherwise it's not fair. The nice thing is that you can move the course easily on the water: just move the buoys a couple of degrees, and you're ready. Not something that would make cyclists happy at the Tour de France. But then of course the Alpe d'Huez doesn't change that much from day to day.

The fourth thing that attracted my attention was that club life is the same everywhere. Well, in the Netherlands you wouldn't have an all-male meeting with little dishes of gummi bears and other sweets on the table, accompanying the coffee. You will, though, in Kaløvig Bådelaug... But the dedication, from early in the morning until late at night, the fun, the jokes, the problems (sometimes) and the mutual generosity are the same. Recreational sport is 'hyggelig' – and, let's not forget, the breeding ground for professionals!

Sejlstævne (hollandsk)

Het is weer zover, volgende week duik ik onder in een internationaal zeilevenement: http://www.sailing-aarhus.dk/eurosafyouthsailing/

Niet als deelnemer, al word ik wel hier en daar 'zeilmeisje' genoemd vanwege mijn nieuwe hobby. Havensnol zou iets meer op z'n plaats zijn. Of viswijf.

Maar ik dwaal af.

Bij dit zeilevenement pak ik mijn oude stiel als secretaresse weer even op en help ik de Racing Office (wedstrijdkantoor) met allemaal administratieve hand- en spandiensten, zoals ik dat begin juni deed. Daar schreef ik het volgende stukje over (in Nederlands, Engels en Deens)

Klaar voor de start?

Zeilen – wat mij betreft het verhaal van de steile leercurve. In april een jaar te vroeg een boot gekocht, en vorige week geholpen in de Racing Office van een zeilkampioenschap – het Europees kampioenschap in de Solingklasse. Dit terwijl ik de woensdag ervoor voor het eerst in een regatta had meegezeild. Als ballast.

Kortom, als iemand onbevangen en als een volledige buitenstaander tegen zeilwedstrijden aankijkt, dan ben ik het wel. Nog wel, want ik moet bekennen dat ik de smaak van regattazeilen wel te pakken heb gekregen – de snelheid, de chaos, de techniek. En de mensen: jong en oud die geconcentreerd, soms verbeten, zeilen.Of op een andere manier hun steentje bijdragen aan de een zeilwedstrijd: de mannen en vrouwen van de vlaggen, de pendelbootjes en de barbecue. Maar dat zeg ik nu, aan het eind van het kampioenschap. Op maandag 10 juni had ik nog nauwelijks een mening over regattazeilen, behalve dat ik me zorgen maakte over het gedoe met de vlaggetjes: zou ik dat wel allemaal onthouden?

Het eerste wat me opviel was: wat moeten die grote mannen in die kleine bootjes? Ik vroeg het de voorzitter van de Solingklasse, Johan Offermans (als ik op een stoel sta kunnen we elkaar bijna recht in de ogen zien, zo groot dus), maar die ontweek de vraag handig door te zeggen dat-ie ook een grote boot had. Ja ja. Ludwig Beurle, Yann Neergaard, Roman Koch. Geen schriele ventjes. Het waren trouwens ook allemaal mannen die zeilden, op één vrouw, Susanne Kuchta, na.

Het tweede wat me opviel was de chaos en opspelende temperamentjes voor de start, en de (relatieve) rust daarna. Op wat gedonderjaag na bij de wendpunten op de wedstrijdbaan .

Het derde: wat me opviel: het weer. Als leek denk je er niet zo over na, maar om te zeilen heb je wind nodig. Maar die is er niet altijd. Of er is teveel van. Of de wind waait niet constant uit dezelfde hoek, maar springt rond. Voor en tijdens de wedstrijd houdt de wedstrijdleider (Principal Racing Officer, in dit geval Thomas Jørgensen) dat met hulp van anderen nauwlettend in de gaten, en zo kan het gebeuren dat de racebaan tijdens de race wordt verlegd. Reden daarvoor is dat de wind de hele wedstrijd door uit dezelfde hoek moet waaien, anders is het oneerlijk, en het prettige is dat dat op het water redelijk gemakkelijk kan. Je verlegt gewoon even een paar boeien, en klaar. Zoiets zouden ze in de Tour de France niet moeten proberen. Maar daar verandert de Alpe d'Huez ook niet zo veel.

Geen wind is vreselijk. Dinsdag was er te weinig wind, en ik heb nog nooit zoveel mannen bij elkaar zich zien vervelen. Aan het eind van de middag ontsnapten er een paar bootjes om dan maar iets leuks voor zichzelf op het water te gaan doen bij het zuchtje wind dat langs Kaløvig waaide.

Het vierde wat me opviel is dat verenigingen in wezen overal hetzelfde zijn. Goed, in Nederland zul je niet gauw in een vergadering met alleen maar mannen schaaltjes met gummibeertjes en ander snoep op tafel zien staan als begeleiding van de onvermijdelijke koffie. Bij Kaløvig Bådelaug dus wel. Maar de inzet, van vroeg tot laat, en de lol, de plagerijtjes, het gezeik (af en toe) en de generositeit over en weer is hetzelfde. Breedtesport is 'hyggelig'! (= gezellig) – en de broedstoof voor professionele sporters.

Venskab

Oude en nieuwe vrienden

Vandaag is het twee jaar geleden dat we in Denemarken aankwamen. Of eigenlijk is het gisteravond twee jaar geleden, maar 1 augustus was de eerste volle dag (mierenneukmodus).

Ik kan me niet herinneren of we er vorig jaar uitvoerig bij hebben stilgestaan. Op dit blog in elk geval niet. Maar het kan geen kwaad even terug te kijken. Uit een baaierd van onderwerpen (verkeer, politiek, drop, buitenlanders) kies ik het hoofdje 'vriendschap'.

Gisteren heb ik vrienden uitgezwaaid die nu in Noorwegen gaan wonen. Eerder deze maand hebben we andere vrienden uitgezwaaid, die teruggingen naar Australië. Zoiets stemt tot nadenken.

Vriendschappen in den vreemde zijn snel gesloten. Voor mij dan he. Niet alleen omdat je wel moet (mensen zijn sociale dieren en ik ben geen uitzondering), maar ook omdat je wensen en eisen anders zijn dan 'thuis': het netwerk van vrienden en relaties dat je in je leven hebt opgebouwd is op grotere afstand komen te liggen. Je leven van alledag ziet er ook anders uit, is door de emigratie overhoop gehaald en je bent jezelf opnieuw aan het uitvinden. Verder ben je een vreemdeling, en de neiging is groot om je heil te zoeken bij andere vreemdelingen. Daarbij komt dat het moeilijk is om aansluiting te vinden bij Denen, vooral in het begin – de taal zit zo in de weg, en Denen hebben hun eigen (in de loop van hun leven opgebouwde) netwerk.

Maar er is ook nog iets anders. Je bent ouder, en stelt andere eisen aan vriendschappen dan toen je jonger was. Je weet beter wat je wilt, wat je prettig vindt, waar je niet goed in bent en waar je knettergek van wordt. Zo ben ik niet goed in zingeving, godsdienst en andere soorten zweverigheid. Ook ben ik niet goed in gevoelens en kinderen en 'vrouwendingen' (behalve schoenen, stoffen en tassen). Maar ik ben heel goed in zakmessen en andere gadgets, in zeilen, boeken en politiek. Of in elk geval ben ik in die onderwerpen geïnteresseerd.

Ook ligt er minder druk op vriendschappen. Van vriendschappen in mijn school- en studententijd kan ik me herinneren dat het zo belangrijk was wat je van elkaar vond, en wat anderen van je vonden, en de balans tussen hoe nodig je elkaar had, of juist niet, hield ik nauwlettend in de gaten. Terwijl ik dit opschrijf, valt me het zotte (en hoogmoedige) ervan op. Met de kennis van nu, uiteraard.

Tegenwoordig lig ik er niet meer zo wakker van hoe belangrijk ik voor een ander ben. Of de ander voor mij. Een beetje 'onbalans' is er altijd wel in een vriendschap, en zoalng beide partijen daar mee kunnen leven, is het okee. Trouwens, de balans past wel op zichzelf, die hoeft niet geanalyseerd te worden. En je stelt je sneller open voor mensen, je durft meer dan vroeger.Twintig jaar geleden, toen ik weer terugkwam naar Nederland na drie jaar Italië, ging ik weer cricketen bij mijn oude club Hippo. Met de meeste teamgenoten pakte ik de draad meteen weer op, veel makkelijker en relaxter dan daarvoor. Waarom? Geen idee. Ik wijt het aan rust, ouderdom, en minder hooggespannen verwachtingen. En toen was het opeens veel leuker ook!

Maar goed. Ondertussen ben ik toch maar twee goede vriendinnen met leuke echtgenoten kwijt, of liever, ze zitten op afstand, en als tactiel aangelegd persoon is dat wat onhandig. Maar verder is alles goed :-)