donderdag 23 augustus 2012

... en anden gang sejlads...


...weer een zeilblogje....

Afgelopen weekeinde heb ik voor het eerst van mijn leven een regatta gezeild als kapitein. Het goede schip Sahra, mijn H-boot uit 1973, ontdeed ik twee dagen tevoren van mosselen, zeepokken en andere ongerechtigheden, zodat ze sneller zou kunnen zeilen. Nou dacht ik dat ik niet zo heel erg competitief was ingesteld, maar zo kom je nog eens ergens achter....

Ook wilde ik graag met een spinaker zeilen (zo'n bol felgekleurd zeil voorop een boot), want daar ga je harder mee. Maar aangezien ik dat nog nooit had gedaan in eigen boot leek het niet zo'n goed idee om dat nou eens in een wedstrijd te proberen. Al kwam ik ernstig in verleiding, toen de wind en de route er opeens heel erg geschikt voor bleken.

Dit is een spinaker

Zeilen is, zoals zo veel sporten, goed voor je karakter. Ook slecht voor je karakter, bij nader inzien. Laten we het houden op 'karaktervormend'. Voorbeeld: enige ordelijkheid is gewenst, anders kom je niet ver, of wordt het zelfs gevaarlijk. Al het rondslingerende touwwerk op een boot moet je een beetje netjes houden, want als je opeens aan een schoot (=touw dat aan zeil vastzit) rukt, moet je wel de juiste beet hebben, en moet het niet vastzitten in een spaghetti van touwen.

Ander voorbeeld: een vooruitziende blik. Als je een koukleum bent, kun je maar beter goede zeilkleding dragen. Maar die moet je wel meenemen – ook als je denkt dat het niet nodig is, anders heb je er niks aan.

Enige flexibiliteit is ook gewenst. Het weer kan erg grillig zijn, en dan moet je er tegen kunnen om in de haven te besluiten :'nee, we gaan niet'. Misschien waait het te hard – of gaat het harder waaien dan je aankan. Dan heb je op zee niks te zoeken.

Maar ja, hoe gaat dat: je hitst mekaar op van de zeilgekkigheid. Zo kon het gebeuren dat ik met Katarina op zee dobberde met eersterangs uitzicht op een onweersbui. Gelukkig kwamen we er niet in terecht, maar we kregen wel een zwiep van de staart ervan mee. En toen wou m'n motor niet starten. Wat werden we nat! En wat ging de boot op en neer! Wel prachtig om te zien, storm en regen op zee.

Kata en de storm

Andersom moet je ook kunnen besluiten dat de gelegenheid té mooi is om je te laten ontglippen, dus dat je nu, heute, maintenant, subito, vanmiddag nog- wilt gaan zeilen. Dit stelt dan weer bijzondere eisen aan de partner van de zeiler in kwestie, als je zelf tenminste impulsief bent aangelegd.

Maar ik dwaal af.

De regatta zeilde ik met twee andere vrouwen, waarvan er eentje uitgesproken on-competitief is. Ze had geen zin in geschreeuw en gedrang bij de startlinie. Nou ben ik daar ook niet direct een fan van maar ik ga het niet uit de weg, op mijn testosterondagen.

Dit alles noopte mij tot het formuleren van zeildoelen, ter bemoediging en geruststelling van de crew. Hello Kitty-zeildoelen, zo zoet en meiderig waren ze. Eén we komen voor sluitingstijd binnen (hoe simpel kan het zijn, maar wie weet ook: hoe moeilijk). Twee: we zijn niet de laatste (ook redelijk soft). Drie: we maken er een leuke dag van (heel erg soft, maar aan de andere kant: probeer het maar eens leuk te houden als het zeikt van de regen en je met twee relatieve onbekenden zeven uur lang zit opgesloten op een bootje. Met een emmer als wc). Vier: we worden eerste van onze klasse (rijkelijk ambitieus, maar een onhaalbaar doel erbij is ook goed voor je realiteitszin).

Het goede schip Sahra in de 3broer-regatta (foto: Esben Harder)


Wel, we werden vierde van onze klasse. En we hadden een leuke, zonnige dag – eerst op het water, daarna op de wal. De mooiste herinnering (naast onze triomfantelijke binnenkomst natuurlijk) is het uitzicht van achter mijn bord: zoethoutpannacotta, bloemetjes, mijn teamgenoten en nog veel meer mensen aan een lange tafel, knus keuvelend in Deens dat ik maar half versta. Ongeveer zoals toen ik klein was, liggend in bed, terwijl mijn ouders een feestje hebben en je wegsoest op het geroezemoes van vrolijke stemmen.

Kortom, volgend jaar weer! En dit weekend gaan we de eerste meerdaagse zeiltocht van ons leven maken...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten