Afgelopen weekeinde heb ik voor het
eerst van mijn leven een regatta gezeild als kapitein. Het goede
schip Sahra, mijn H-boot uit 1973, ontdeed ik twee dagen tevoren van
mosselen, zeepokken en andere ongerechtigheden, zodat ze sneller zou
kunnen zeilen. Nou dacht ik dat ik niet zo heel erg competitief was
ingesteld, maar zo kom je nog eens ergens achter....
Ook wilde ik graag met een spinaker
zeilen (zo'n bol felgekleurd zeil voorop een boot), want daar ga je
harder mee. Maar aangezien ik dat nog nooit had gedaan in eigen boot
leek het niet zo'n goed idee om dat nou eens in een wedstrijd te
proberen. Al kwam ik ernstig in verleiding, toen de wind en de route
er opeens heel erg geschikt voor bleken.
 |
| Dit is een spinaker |
Zeilen is, zoals zo veel sporten, goed
voor je karakter. Ook slecht voor je karakter, bij nader inzien.
Laten we het houden op 'karaktervormend'. Voorbeeld: enige
ordelijkheid is gewenst, anders kom je niet ver, of wordt het zelfs
gevaarlijk. Al het rondslingerende touwwerk op een boot moet je een
beetje netjes houden, want als je opeens aan een schoot (=touw dat
aan zeil vastzit) rukt, moet je wel de juiste beet hebben, en moet
het niet vastzitten in een spaghetti van touwen.
Ander voorbeeld: een vooruitziende
blik. Als je een koukleum bent, kun je maar beter goede zeilkleding
dragen. Maar die moet je wel meenemen – ook als je denkt dat het
niet nodig is, anders heb je er niks aan.
Enige flexibiliteit is ook gewenst. Het
weer kan erg grillig zijn, en dan moet je er tegen kunnen om in de
haven te besluiten :'nee, we gaan niet'. Misschien waait het te hard
– of gaat het harder waaien dan je aankan. Dan heb je op zee niks
te zoeken.
Maar ja, hoe gaat dat: je hitst mekaar
op van de zeilgekkigheid. Zo kon het gebeuren dat ik met Katarina op
zee dobberde met eersterangs uitzicht op een onweersbui. Gelukkig
kwamen we er niet in terecht, maar we kregen wel een zwiep van de
staart ervan mee. En toen wou m'n motor niet starten. Wat werden we
nat! En wat ging de boot op en neer! Wel prachtig om te zien, storm
en regen op zee.
 |
| Kata en de storm |
Andersom moet je ook kunnen besluiten
dat de gelegenheid té mooi is om je te laten ontglippen, dus dat je
nu, heute, maintenant, subito, vanmiddag nog- wilt gaan zeilen. Dit
stelt dan weer bijzondere eisen aan de partner van de zeiler in
kwestie, als je zelf tenminste impulsief bent aangelegd.
Maar ik dwaal af.
De regatta zeilde ik met twee andere
vrouwen, waarvan er eentje uitgesproken on-competitief is. Ze had
geen zin in geschreeuw en gedrang bij de startlinie. Nou ben ik daar
ook niet direct een fan van maar ik ga het niet uit de weg, op mijn
testosterondagen.
Dit alles noopte mij tot het formuleren
van zeildoelen, ter bemoediging en geruststelling van de crew. Hello
Kitty-zeildoelen, zo zoet en meiderig waren ze. Eén we komen voor
sluitingstijd binnen (hoe simpel kan het zijn, maar wie weet ook: hoe
moeilijk). Twee: we zijn niet de laatste (ook redelijk soft). Drie:
we maken er een leuke dag van (heel erg soft, maar aan de andere
kant: probeer het maar eens leuk te houden als het zeikt van de regen
en je met twee relatieve onbekenden zeven uur lang zit opgesloten op
een bootje. Met een emmer als wc). Vier: we worden eerste van onze
klasse (rijkelijk ambitieus, maar een onhaalbaar doel erbij is ook
goed voor je realiteitszin).
 |
| Het goede schip Sahra in de 3broer-regatta (foto: Esben Harder) |
Wel, we werden vierde van onze klasse.
En we hadden een leuke, zonnige dag – eerst op het water, daarna op
de wal. De mooiste herinnering (naast onze triomfantelijke
binnenkomst natuurlijk) is het uitzicht van achter mijn bord:
zoethoutpannacotta, bloemetjes, mijn teamgenoten en nog veel meer
mensen aan een lange tafel, knus keuvelend in Deens dat ik maar half
versta. Ongeveer zoals toen ik klein was, liggend in bed, terwijl
mijn ouders een feestje hebben en je wegsoest op het geroezemoes van
vrolijke stemmen.
Kortom, volgend jaar weer! En dit
weekend gaan we de eerste meerdaagse zeiltocht van ons leven maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten