Oude en nieuwe vrienden |
Vandaag is het twee jaar geleden dat we
in Denemarken aankwamen. Of eigenlijk is het gisteravond twee jaar
geleden, maar 1 augustus was de eerste volle dag (mierenneukmodus).
Ik kan me niet herinneren of we er
vorig jaar uitvoerig bij hebben stilgestaan. Op dit blog in elk geval
niet. Maar het kan geen kwaad even terug te kijken. Uit een baaierd
van onderwerpen (verkeer, politiek, drop, buitenlanders) kies ik het
hoofdje 'vriendschap'.
Gisteren heb ik vrienden uitgezwaaid
die nu in Noorwegen gaan wonen. Eerder deze maand hebben we andere
vrienden uitgezwaaid, die teruggingen naar Australië. Zoiets stemt
tot nadenken.
Vriendschappen in den vreemde zijn snel
gesloten. Voor mij dan he. Niet alleen omdat je wel moet (mensen zijn
sociale dieren en ik ben geen uitzondering), maar ook omdat je wensen
en eisen anders zijn dan 'thuis': het netwerk van vrienden en
relaties dat je in je leven hebt opgebouwd is op grotere afstand
komen te liggen. Je leven van alledag ziet er ook anders uit, is door de emigratie overhoop gehaald en je bent jezelf opnieuw aan het uitvinden. Verder
ben je een vreemdeling, en de neiging is groot om je heil te zoeken
bij andere vreemdelingen. Daarbij komt dat het moeilijk is om
aansluiting te vinden bij Denen, vooral in het begin – de taal zit
zo in de weg, en Denen hebben hun eigen (in de loop van hun leven
opgebouwde) netwerk.
Maar er is ook nog iets anders. Je bent
ouder, en stelt andere eisen aan vriendschappen dan toen je jonger
was. Je weet beter wat je wilt, wat je prettig vindt, waar je niet
goed in bent en waar je knettergek van wordt. Zo ben ik niet goed in
zingeving, godsdienst en andere soorten zweverigheid. Ook ben ik
niet goed in gevoelens en kinderen en 'vrouwendingen' (behalve
schoenen, stoffen en tassen). Maar ik ben heel goed in zakmessen en
andere gadgets, in zeilen, boeken en politiek. Of in elk geval ben ik
in die onderwerpen geïnteresseerd.
Ook ligt er minder druk op
vriendschappen. Van vriendschappen in mijn school- en studententijd
kan ik me herinneren dat het zo belangrijk was wat je van elkaar
vond, en wat anderen van je vonden, en de balans tussen hoe nodig je
elkaar had, of juist niet, hield ik nauwlettend in de gaten. Terwijl
ik dit opschrijf, valt me het zotte (en hoogmoedige) ervan op. Met de kennis van nu, uiteraard.
Tegenwoordig lig ik er niet meer zo
wakker van hoe belangrijk ik voor een ander ben. Of de ander voor
mij. Een beetje 'onbalans' is er altijd wel in een vriendschap, en
zoalng beide partijen daar mee kunnen leven, is het okee. Trouwens,
de balans past wel op zichzelf, die hoeft niet geanalyseerd te
worden. En je stelt je sneller open voor
mensen, je durft meer dan vroeger.Twintig jaar geleden, toen ik weer terugkwam naar Nederland
na drie jaar Italië, ging ik weer cricketen bij mijn oude club
Hippo. Met de meeste teamgenoten pakte ik de draad meteen weer op,
veel makkelijker en relaxter dan daarvoor. Waarom? Geen idee. Ik wijt
het aan rust, ouderdom, en minder hooggespannen verwachtingen. En
toen was het opeens veel leuker ook!
Maar goed. Ondertussen ben ik toch maar
twee goede vriendinnen met leuke echtgenoten kwijt, of liever, ze
zitten op afstand, en als tactiel aangelegd persoon is dat wat
onhandig. Maar verder is alles goed :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten