woensdag 1 augustus 2012

Venskab

Oude en nieuwe vrienden


Vandaag is het twee jaar geleden dat we in Denemarken aankwamen. Of eigenlijk is het gisteravond twee jaar geleden, maar 1 augustus was de eerste volle dag (mierenneukmodus).

Ik kan me niet herinneren of we er vorig jaar uitvoerig bij hebben stilgestaan. Op dit blog in elk geval niet. Maar het kan geen kwaad even terug te kijken. Uit een baaierd van onderwerpen (verkeer, politiek, drop, buitenlanders) kies ik het hoofdje 'vriendschap'.

Gisteren heb ik vrienden uitgezwaaid die nu in Noorwegen gaan wonen. Eerder deze maand hebben we andere vrienden uitgezwaaid, die teruggingen naar Australië. Zoiets stemt tot nadenken.

Vriendschappen in den vreemde zijn snel gesloten. Voor mij dan he. Niet alleen omdat je wel moet (mensen zijn sociale dieren en ik ben geen uitzondering), maar ook omdat je wensen en eisen anders zijn dan 'thuis': het netwerk van vrienden en relaties dat je in je leven hebt opgebouwd is op grotere afstand komen te liggen. Je leven van alledag ziet er ook anders uit, is door de emigratie overhoop gehaald en je bent jezelf opnieuw aan het uitvinden. Verder ben je een vreemdeling, en de neiging is groot om je heil te zoeken bij andere vreemdelingen. Daarbij komt dat het moeilijk is om aansluiting te vinden bij Denen, vooral in het begin – de taal zit zo in de weg, en Denen hebben hun eigen (in de loop van hun leven opgebouwde) netwerk.

Maar er is ook nog iets anders. Je bent ouder, en stelt andere eisen aan vriendschappen dan toen je jonger was. Je weet beter wat je wilt, wat je prettig vindt, waar je niet goed in bent en waar je knettergek van wordt. Zo ben ik niet goed in zingeving, godsdienst en andere soorten zweverigheid. Ook ben ik niet goed in gevoelens en kinderen en 'vrouwendingen' (behalve schoenen, stoffen en tassen). Maar ik ben heel goed in zakmessen en andere gadgets, in zeilen, boeken en politiek. Of in elk geval ben ik in die onderwerpen geïnteresseerd.

Ook ligt er minder druk op vriendschappen. Van vriendschappen in mijn school- en studententijd kan ik me herinneren dat het zo belangrijk was wat je van elkaar vond, en wat anderen van je vonden, en de balans tussen hoe nodig je elkaar had, of juist niet, hield ik nauwlettend in de gaten. Terwijl ik dit opschrijf, valt me het zotte (en hoogmoedige) ervan op. Met de kennis van nu, uiteraard.

Tegenwoordig lig ik er niet meer zo wakker van hoe belangrijk ik voor een ander ben. Of de ander voor mij. Een beetje 'onbalans' is er altijd wel in een vriendschap, en zoalng beide partijen daar mee kunnen leven, is het okee. Trouwens, de balans past wel op zichzelf, die hoeft niet geanalyseerd te worden. En je stelt je sneller open voor mensen, je durft meer dan vroeger.Twintig jaar geleden, toen ik weer terugkwam naar Nederland na drie jaar Italië, ging ik weer cricketen bij mijn oude club Hippo. Met de meeste teamgenoten pakte ik de draad meteen weer op, veel makkelijker en relaxter dan daarvoor. Waarom? Geen idee. Ik wijt het aan rust, ouderdom, en minder hooggespannen verwachtingen. En toen was het opeens veel leuker ook!

Maar goed. Ondertussen ben ik toch maar twee goede vriendinnen met leuke echtgenoten kwijt, of liever, ze zitten op afstand, en als tactiel aangelegd persoon is dat wat onhandig. Maar verder is alles goed :-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten