Het is een boek dat
waarschijnlijk geen Nederlandse vertaling gaat krijgen: 'De geheime
sociaal-democraat' is een roman die zich afspeelt in de
parlementsfractie van Socialdemokraterne, de Deense PvdA zeg maar.
Een soort real-life Borgen, maar dan op papier! Smullen!
De opschudding in
politiek Denemarken was groot. Het boek heet een insidersverslag te
zijn van de totstandkoming van de huidige regering, rijk aan details
die doen vermoeden dat het inderdaad een sociaal-democraat is die
achter dit boek steekt. Hoewel er ook veel voorbeelden zijn van details die volledig uit de duim van de auteur komen: collega-politici die al dansend losjes converseren, bijvoorbeeld - maar die 'in het echt' nog nooit met elkaar hebben gedanst, al was het maar omdat een der partners niet op dat feestje was.
De
hoofdpersonen-tegen-wil-en-dank in de roman worden niet al te
flatteus geportretteerd. Vooral de jonge honden met macht (zoals Helle Thorning-Schmidt en minister van financiën Bjarne Corydon) worden als arrogante, genadeloze carrièremakers neergezet.
De sociaal-democraten willen er liever niet te veel aandacht aan besteden. Het is pijnlijk – niet alleen de inhoud van het boek, maar ook de suggestie van collectieve verdachtmaking. Ieder fractielid kan het geschreven hebben. Maar het is ook een tiepies gevalletje van verspilde moeite, dus bagatelliseren ze het. Gisteren was een deel van de sociaaldemocratische fractievergadering gewijd aan de kwestie. De parlementaire journalisten lagen in hinderlaag bij de vergaderzaal met op hun lippen de vraag: wie is het? Ofwel, om in tv-termen te blijven: Wie Is De Mol?
 |
| Foto van http://www.batremovallivingstoncounty.com/wp-content/uploads/2012/10/mole.jpg |
Alle fractieleden zeiden na afloop: 'Het deugt niet, maar we moeten er niet te veel tijd aan besteden, ons politieke werk is belangrijker.' Daarmee, geholpen door de aanwezige journalisten, het sprookje in stand houdend dat je geen rekening moet houden met roddel en achterklap in de politiek.
Maar de journalistiek viel en masse voor het dramatische gegeven van
loyaliteit en verraad. Werkelijk elke sociaal-democraat kreeg de
vraag: hoe voelt het nou dat er iemand in jullie midden is die zo
grootscheeps en venijnig uit de school klapt? Hoe heet de adder die jullie aan jullie borst drukken? Namen willen we hebben!
Vijf parlementsleden
waren er niet, die zaten dus meteen in het verdachtenbankje van de
journalisten. Eén krant, Berlingske, ging zelfs zo ver om de eerdere schrijfsels van sociaal-democraat Rasmus
Prehn (woordvoerder verkeer en mogelijke mol) te onderwerpen aan
tekstanalyse. Hij ging vrijuit, want hij schreef te saai, was het
vernietigende en bevrijdende oordeel.
Ik heb een hoofdstuk
uit het boek gelezen, en wat mij het meeste treft is het cynisme. Het
cynisme van de onmacht. Van de valse grapjes. Van het beter-weten
en toch niet gehoord worden. Volgens mij ligt het dan ook veel meer
voor de hand om de auteur in de hoek van rechts te zoeken. In de hoek
van de jonge honden van Venstre, de overijverigen zoals Troels Lund
Poulsen en de andere mannen achter de Skattesag, die nu knarsetandend
het edele handwerk van volksvertegenwoordiger uitvoeren in plaats van
een autoriteit te zijn. Of misschien geen politicus maar een spin doctor.
Of zelfs een journalist! Van Jyllands-Posten! Eentje die een innige
haat-liefde verhouding heeft met De Onvermijdelijke Roden!
Ach, nou doe ik het
ook, de mol zoeken. Mollen op laag water. Aan het werk maar weer...
maar ik ga toch het boek lezen. Altijd leerzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten