Fake it til you can make it

... read my blog about being a fake Dane on Expat in Denmark: http://blog.expatindenmark.com/2013/12/12/playing-dane/

Helle en het verhaal achter de selfie

Opeens wist de hele wereld wie Helle Thorning-Schmidt was: die blonde naast Barack Obama, die een selfie maakte met Obama en de Britse premier David Cameron. Een momentopname, in vele opzichten, die selfie - kijk hier http://blogs.afp.com/correspondent/

De wereld sprak er schande van, leek het. David Cameron werd in het Britse parlement ter verantwoording geroepen over zijn ongepaste gedrag tijdens Mandela's herdenkingsdienst. Na zijn verklaring (de sfeer etcetera) voegde hij daar fijntjes aan toe:  "Je zou kunnen zeggen dat Mandela een bijzondere rol speelde in het samenbrengen van mensen. (...) Dus toen een lid van de familie Kinnock mij vroeg om op de foto te gaan, kon ik niet weigeren."

Helle Thorning-Schmidt is namelijk getrouwd met een zoon van de vroegere Britse Labour-leider Neil Kinnock.

E o ja, ze bleek ook nog de premier van Denemarken te zijn. Je zou het bijna vergeten.

Helle Thorning-Schmidt kreeg weinig kans om het te vergeten. Op dezelfde tribune, tijdens de herdenkingsdienst voor Nelson Mandela afgelopen dinsdag, kreeg ze smsjes. Het werk van een premier gaat immers door, ook wanneer ze in het buitenland is. En net die dag bereikte de Deense politiek een voorlopig hoogtepunt, want minister van justitie Morten Bødskov trad af omdat hij had gelogen over een bezoek van de parlementscommissie voor Justitie aan Christiania, de hippievrijstad in Kopenhagen.

Dit is een van die momenten waarop het echte leven opeens verdomd veel op de televisieserie 'Borgen' lijkt. Je licht als premier eventjes je hooggehakte hielen, kijkt tussendoor op je smartphone en hopla, weer een minister treedt af.

Weer, want hij was niet de enige de afgelopen tijd. Een tijdje geleden moest de minister van Ontwikkelingssamenwerking, Christian Friis Bach aftreden omdat zijn ambtenaren verzuimd hadden het parlement in te lichten over de riante reisvergoeding die ex-premier Lars Løkke Rasmussen ontving als voorzitter van een in Zuid-Korea gebaseerde, internationale NGO (hier zal ik in een ander blog nog op terugkomen).

Verder was Villy Søvndal, minister van Buitenlandse Zaken uitgeschakeld vanwege de gevolgen van een bloedprop in zijn hart (zijn vrouw kreeg kort daarop een zware hartaanval).

Minister Annette Vilhelmsen van Sociale Zaken, Jeugdzaken en Integratie lag deze week ook onder vuur omdat ze had gelogen over steun die ze buiten de procedures om had toegezegd aan een organisatie die zwakken in de samenleving wil stimuleren om te stemmen (een maand geleden waren er gemeenteraadsverkiezingen).

Dus wat doet Helle Thorning-Schmidt bij thuiskomst? Ze zwaait met haar toverstafje (de smartphone) en komt twee dagen later op de proppen met een 'ministerrokade'. Net zoals bij schaken schuift ze de 'poppetjes' rond. Villy Søvndal, toch al op non-actief, treedt af vanwege gezondheidsproblemen, minister van Belastingen Holger K. Nielsen wordt minister van Buitenlandse Zaken en parlementslid Jonas Dahl wordt minister van Belastingzaken. Minister Karen Hækkerup van Voeding, Landbouw en Visserij is nu minister van Justitie, en EU-parlementariër Dan Jørgensen volgt haar op bij Voeding, Landbouw en Visserij.

En Annette Vilhelmsen? Die mag blijven. Komt ook nog een blogje over. Als er tenminste dit weekeinde niet weer iets nieuws en spannends in de Deense politiek gebeurt.

Ho ho ho?

Christmas in Denmark is refreshingly pagan. That is what struck me the first time we celebrated Christmas here. Food, gifts and having fun with family and friends.

In the Netherlands we have a strict division of labour. Though the feasts are both in December, they are widely different: Christmas is about religion, fine food and, perhaps, merriment (as in 'classy' fun). Whereas gifts and boisterous fun is the realm of Sinterklaas.

Sinterklaas is both the familiar name for Saint Nicholas and the festivity itself. On the eve of 5 December, the Dutch exchange gifts. The idea is that you do not know who has given you the gift, and often there's a poem attached that is supposed to be funny – sometimes to, and beyond, the pain threshold. It can also be wrapped up inside something funny - the so-called 'surprise'. Thus hours of work disappear into crafting a container for a small gift. Grown-ups poke fun at each other that way, but children get 'real' gifts if they are still considered believers. Believers in the Sinterklaas story, that is. Here comes the simple version.

The story about Sinterklaas is that he lives in Madrid and travels yearly to the Netherlands on a boat filled with gifts for children who have been good. On the evening of 5 December, Sinterklaas rides out on his white horse on the Dutch roofs, delivering the gifts through the chimneys. His helper, Zwarte Piet (Black Pete), does the chimney bit. Children who have been naughty get no gifts but a bag of salt. If they are lucky, that is. Zwarte Piet's other task is doling out corporal punishment, or, worst of the worst, abducting the rascals in a burlap sack and taking them to Spain.

Through the years, the division of labour between Sinterklaas and Christmas has become blurred. As religion has become less prominent in Dutch society, many people tend to give gifts at Christmas, too. Or they have stopped celebrating Sinterklaas altogether and do gift-giving the American Way, at Christmas. Still, many people have a bad conscience about the wealth of gifts and the tables filled with food and wines – all in sharp contrast to that babe in the manger. Not to speak of the rest of the world that is suffering hardship and hunger.

Alongside this process, the Sinterklaas festivities and the accompanying story have changed. Corporal punishment has gone out of fashion, and it is no longer a threat but rather a treat to go to Spain. Also, Zwarte Piet is not alone anymore, he has gotten more and more assistants and has gotten more light-skinned over the years. Despite all that, Zwarte Piet himself has become a source of controversy because quite a number of Dutch consider his figure as a symbol of slavery, confirming all prejudices about blacks – so not a festive figure at all. Other Dutch people though fiercely cling to the 'black' in Zwarte Piet, so much so that he now stands for an expression of real Dutchness. Which has led me to the conclusion that it takes roughly 150 years to integrate in the Netherlands if you are black.

Some sort of a Sinterklaas will survive in Holland, I think. If not, we have to console ourselves with the thought that his descendant, Santaclaus, is gaining world domination – also in Denmark.

Ja ja, Yahya

Hij is achttien, hij is boos, boos op zijn ouders ook, en hij heeft boze gedichten geschreven. Je zou bijna zeggen: dat hoort bij zijn functie-omschrijving als achttienjarige. Maar zoiets komt in een heel ander licht te staan als je Yahya Hassan heet, zoon van Palestijnse vluchtelingen, en in Denemarken woont.

Yahya Hassan heeft ook een mening, en die mening komt duidelijk naar voren uit zijn gedichten. Zijn ouders hebben hun plicht verzaakt, vindt hij. Ze hebben zich teruggetrokken in hun eigen kleine vluchtelingenwereldje, het wereldje waar de mannen de Koran uit hun hoofd kennen en leven naar Gods woord, maar die er geen enkele moeite mee hebben om de Sociale Dienst te bedriegen voor een uitkering. Kinderen worden afgerost. Kortom, geen lieverdjes.

Yahya Hassan zef ook niet trouwens. Hij is uit huis geplaatst en heeft in de gevangenis gezeten voor geweldpleging. Maar hij kan er meeslepend over schrijven. Dat viel een leraar ook op. Die stimuleerde hem om door te gaan met schrijven, en half oktober lag het resultaat in de winkel: Yahya Hassan, Digte.

Anderhalve maand en 42.000 exemplaren verder werd hij op het hoofdstation van Kopenhagen aangevallen door een man van 24 jaar. De man sloeg op Yahya in en riep dat Yahya dood moest omdat hij een ongelovige was. Bij aanhouding bleek dat de aanvaller in 2007 als zeventienjarige een veroordeling tot zeven jaar cel had gekregen wegens terreur, maar dat hij na drie jaar vervroegd vrij was gekomen. Hij is van Deens-Jordaanse afkomst en heeft zijn naam laten veranderen van Abdul Basit Abu-Lifa naar Isaac Meyer.

Maar dit terzijde.

In Denemarken is nu een interessante discussie gaande over Yahya Hassan's gedichtenbundel en hemzelf: is het nou literatuur wat hij schrijft, of maatschappijkritiek? De meesten zien het als maatschappijkritiek. Maatschappijkritiek die mensen graag willen horen, valt me wel op. Ondertussen woont hij nu op een geheime plek en wordt hij dag en nacht bewaakt door de PET, de Deense veiligheidspolitie. Een bijeenkomst over zijn gedichten in de bibliotheek van Odense werd eerst afgelast maar ging later toch door, niet in de laatste plaats omdat veel mensen vonden dat hier de vrijheid van meningsuiting in het geding was. Een vrijheid van meningsuiting waarover Yahya Hassan opmerkt dat veel moslims die opeisen om hun geloof te verkondigen en kritiek op anderen te uiten, maar het liefst afschaffen als de kritiek opeens over hen gaat.

Ik ga het boekje maar eens kopen. Is hij de zoveelste knuffelallochtoon, of kan hij echt schrijven?

May I have your votes, please!

Zelfs Google stuurde je naar de stembus

Vandaag zijn er gemeente- en regio-verkiezingen in Denemarken. K. en ik waren allebei een beetje opgewonden want we mochten meedoen! Als haviken hebben we de brievenbus in de gaten gehouden, en een zucht van verlichting ging door het huishouden toen de stemkaarten (valgkort) uiteindelijk in de bus vielen.

Vanmiddag hebben we dus onze democratische plicht gedaan. Bij de sporthal hadden ze de parkeerplaats omgebouwd, zodat de stemmers die met de auto kwamen zonder elkaar te hinderen konden parkeren en weggaan.

Het was in vergelijking met Nederland een vrij massale aangelegenheid: drie 'stations' waar je je stemkaart kon inleveren voor stembiljetten, een hele rij hokjes met blauwe gordijnen waar je je stem kon uitbrengen, en drie paar stembussen: drie gele en drie grijze. De gele voor de regionale verkiezingen en de grijze voor de gemeenteverkiezingen.

De stembiljetten zijn een verhaal apart, want enorm groot – zie de foto. Maar ze zijn bescheiden in vergelijking met stembiljetten voor parlementsverkeizingen. Dat zijn werkelijk jonge tafellakens.

Verder hing er een grafiek van het aantal uitgebrachte stemmen tot dan toe, in vergelijking met die van de vorige verkiezingen. En dozen met appeltjes voor de stemmers.

We kwamen ook nog een buurman tegen, dus toen kon de stemming al helemaal niet meer stuk. Opgetogen reden we naar huis, en nu wachten we bij de brandende houtkachel op de uitslagen.

Stop de persen! Ik sta in de krant!

We hadden zojuist geconstateerd dat de expat in de familie zich helemaal waarmaakt, maar de immigrant in de familie, ik dus, heeft ook een succes behaald.

Ik sta in de krant, en niet bij de politieberichten, maar op de debatpagina van Jyllands-Posten (een kruising tussen Telegraaf en NRC Handelsblad).

http://jyllands-posten.dk/opinion/breve/ECE6229621/udenlandsk-bifangst/

En ja, in het Deens ook nog. Met hulp van Henrik Stanek, een collega van het journalistenkantoor waar ik werk, kan ik heel acceptabel Deens schrijven :-)

Vertaling volgt. Maar eerst de auto halen, daar zitten als het goed is nu winterbanden onder. Doei!

Die Kees toch!

Terwijl ik loop te miemelen over de Deense arbeidsmarkt als immigrant, doet de expat in de familie het voorbeeldig. Kees heeft een presentatie gehouden voor de alumni van de politicologie-opleiding in Aarhus, en die bleef niet onopgemerkt dus die mag hij over een paar maanden weer eens dunnetjes overdoen in Kopenhagen.

En hij sleept geld binnen voor onderzoek. Miljoenen kronen. Daar zijn ze bij de universiteit van Aarhus erg blij mee - zie hier.

Goed hè? *trots*

... en toen was het stil...

Niks ernstigs hoor. We maakten een tripje naar Nederland, dus toen was ik voor korte tijd computerloos. En bij terugkomst waren er andere dingen te doen, o.a. de boot leeg- en schoonmaken, aan land hijsen en nog eens een keertje schoonmaken, maar dan onder de waterlijn.

Maar gisteravond trok Tom Griffiths aan mijn jasje. "Zeg, zou jij niet de hele maand oktober..."

Ja. Dat zou ik. Geen letter meer geschreven sindsdien. Terwijl ik beter zou moeten weten, want als er iets is wat mij afhelpt van een rothumeur en een algemeen gevoel van misère, dan is het schrijven. Toch raar dat je weet wat je goeddoet, maar er geen vinger naar uitsteekt.

Enfin. Hier ben ik weer, en ik heb wel wat geschreven hoor: http://bridgeprojectdk.wordpress.com/latest-news/. Wederom een stuk over integreren en werken in Denemarken.

The Bridge Project is het geesteskind van Tom. Hoe slaan we met z'n allen als buitenlanders een brug naar de Deense arbeidsmarkt? Hoe kunnen we elkaar helpen en opmonteren, als het kikkers kussen ons weer eens tot híer zit? En de achterliggende gedachte is: niet lullen maar poetsen. Zelf dingen doen. Empowerment!

En schrijven dus. Volg dit blog!

Everybody needs a Mogens

It is hard to find a job in Denmark if you do not come here as an expat with a job contract in your pocket. The language, the way people are hired (many find their jobs through their own informal networks), the lack of trust in diplomas that are not Danish – finding work is a disheartening job.

So there is a lot to be said in favour of starting your own business. And that is what many foreigners do.

But that is also a hard job, and disheartening. Creating your own business opportunities sounds creative, but it takes a lot of energy and courage. It is like kissing frog after frog, waiting for the prince to appear – but no, it is still a frog, slippery and cold and trying to escape, and some of them are being very impolite about being kissed, too. Trust me, I have my own business, and I'd rather be kissing someone else. But many of my working days are taken up by kissing frogs. On top of that, it's pretty lonely.

So imagine my delight when I got a call from Mogens! Mogens Thomsen was consultant for Etnisk Erhvervsfremme in Aarhus. I met him at a meeting from Startvækst Aarhus, an organisation that helps beginning entrepreneurs on their way, and this meeting was in English, especially for fore igners. I later found out that he called more participants of that meeting.

Over time, Mogens and I had several short conversations about how business was going. One day, his colleague Karsten Olesen asked me whether I could give a presentation. He was organising a workshop for organisations from Sjælland that were interested in the approach of Etnisk Erhversfremme.

Of course I would. My message was, in short: everybody needs a Mogens. Especially in the beginning, it is crucial that someone takes an interest. Someone who has a network and can give you tips. Someone who is expecting something from you. That makes you want to do things, instead of slumping in your chair, reaching for the bottle to rinse away the taste of frog, and moaning about business being bad.

It is also crucial that it is a Dane, a Dane who does something with you instead of for you. All too often it is forgotten that integration takes two. A foreigner can learn Danish, dance around the Christmas tree and eat leverpostej til Kingdom come, but if Danes do not want to play with him, then integration is doomed. So more Mogenses please!

Release your inner nerd

Sometimes I get so tired of culture. True, it is important, it is one of the things that seperates us from being animals, it is enjoyable in most of its forms, but still, I sometimes so wish I could take a break from it.

The reason why I feel that way, is that as an immigrant/expat/foreigner/international, culture jumps on your back and breathes down your neck at every corner. Many of the problems you encounter in everyday life have to do with cultural differences. These differences range from what you put on your bread to how you beat your wife, so to speak. Or how to make and interpret jokes, how greet people, how to write an e-mail, how you knit, how you talk – I could go on and on about it, but I actually do not want to do it, I want a break!

Another reason is that as an immigrant (expat/foreigner/international), all the facilities that the Danish state kindly offers us, have to do with coping with culture and/or cultural differences. And very often that is extremely helpful. But how much H.C. Andersen, Kierkegaard and hygge with kaffe og kage kan you stand? I know this sounds blasphemous, but as I said: I need a vacation from culture every now and then.

So I thank Moem on my bare knees that she introduced me to the phenomenon of the hackerspace, shortly before I left for Denmark. It liked it so much that I decided to find a hackerspace in Aarhus, and, just as luck would have it, a hackerspace opened there: Open Space Aarhus, a.k.a. OSAA.

I could sing the praise of hackerspaces in general and OSAA in particular for hours on end (I took a stab at it here), but a very important one is that it helps you integrate in a very down-played, effective way.

Hackerspaces are all about technology, a sense of the practical, and looking at reality from an angle. Language and culture are not the subject, but tools. 220 volts hits the same whether it's in Danish, English or Swahili. And you can look, and point, and do something with your hands. You are operating on the same level as the other people, mostly Danes, around you. And that is nice.

I am not a practical, technical person, but I like unscrewing appliances. There is something mindful about voiding warranties. At OSAA, people understand that. If you find that attractive, or you have other nerdy tendencies, then feel free to drop in at OSAA on Tuesday nights, when it's open night and lots of nerds are present.

Also, next week on Thursday night, 17 October I'll be holding a workshop on making jewellery from computer parts. We've done it before, and this time's challenge will be making something from ferrite - sign up here. If you want to find out if you have an inner nerd, this is the time and place to release him! Or her!

Pepernoten - pebernødder

Vanaf het begin is me opgevallen hoeveel Denemarken en Nederland op elkaar lijken. Drop, pepernoten, fietspaden en veel fietsers. Maar ook: mannen met witte sokken in sandalen, de zuipcultuur, het op-het botte-af-informele gedrag tegenover mensen die je niet kent, en de vaste overtuiging dat 'gezelligheid' en 'hygge' nergens anders bestaan dan in het eigen land.

Natuurlijk zijn er ook dingen die wezenlijk anders zijn. Dat Denen afstammen van de Vikingen, dat willen ze weten. En dat merk je ook van tijd tot tijd. Er zijn mensen die de godsdienst van voor het Christendom aanhangen. Dat heet Asatro, en er zijn er niet veel van maar je vindt ze in elk geval in hoge concentraties in Aarhus in de maand juli. Bij het Vikingmuseum Moesgaard verrijst dan een Viking-tentendorp, waar mensen een week lang als Vikingen leven. Niet noodzakelijkerwijs als aanhangers van de oude goden, maar toch.

Ook wezenlijk anders is dat Denemarken in hoge mate een mono-cultuur is. Met andere woorden: ze doen de meeste dingen allemaal op dezelfde manier en vinden dat ook leuk. Afwijking daar van is hoogst merkwaardig en soms bijna een belediging. Klein voorbeeld: Julefrokost, het kerstdiner, bestaat uit een vast aantal gerechten rijkelijk besproeid met drank. Toen bij mijn man op het werk de organisatoren de euvele moed hadden om tapas te serveren in plaats van het traditionele varkensgebraad met gecaramelliseerde aardappelen en de hele verdere Julefrokost-rest, gingen veel van de hoogculturele, welbereisde en ruimdenkende intellectuelen steigeren. In Nederland is men, voor zover ik kan zien, meer geneigd om tradities overboord te zetten ten voordele van wat toevallig in de mode is. Voor allebei is iets te zeggen, al neig ik meer naar traditie, moet ik bekennen

Pepernoten dus – pebernødder. Nu liggen ze hier in de winkel en dat is op het randje, want een andere traditie is dat de kerst z'n intrede doet in de Deense etalages na de najaarsvakantie. En die is volgende week...

Silver thoughts

Getting married and moving to another country. Twenty-five years ago I (or rather: we) did just that – two major life events in one month. The things you do when you are in your twenties...

I thought of that when the date of our wedding anniversary whooshed by, and I thought of it again yesterday, at the presentation of this book: http://issuu.com/internationalcommunity/docs/coming_to_denmark_-_our_stories

It's a book about how expats cope in the Danish workplace. Leafing through it, I realised that most of the expats portrayed in it actually are no rookies to expat life, or life abroad in general. Nor am I, so I realised. And then there are some differences...

Back then, we were students with a cat, a kitchen machine, a car and a computer. Luxury for our kind of people, I thought. Now we are several versions of the same articles further ahead, and we are (temporarily) catless. Alas. But that can be remedied.

We wrote letters that took five days to arrive in Holland – and longer if the Italian postal services felt like it. Every now and then we phoned home. My husband's grandmother phoned every Sunday, for just a couple of minutes. Now, we e-mail to our heart's delight and if we want to Skype on a daily basis, we can.

We rented a place in a suburb of Florence and suffered an Italian winter that was cold, cold, cold in our beautifully tiled apartment. Now we live in a cold land, in a house furnished with central heating, floor heating, and two fireplaces.

We battled with the idiosyncratic Italian banking system. I never found out how to transfer money from one account to the other in the same bank, at the same branch even – every time it was a different procedure. Now we enjoy the blessings of teller machines, Dankort and MobilePay – but still grappling with a different currency. Instead of lire, it's kroner.

The institute where my husband studied, thoughtfully provided Italian language courses to all students and teachers (and their partners). Here, the state allows every legal immigrant to follow Danish courses for three years, for free.

Our social life was mostly confined to the people at the institute. Only when we moved out to the countryside, we got to know 'real Italians'. Here in Denmark it's different. We are not connected with an international institute like back then in Italy (we live in the countryside, though). We are two Dutchmen in a sea of Danes. Also, the workplace is not the place where you socialise in Denmark, so you need to find other places for that. And we found them: neighbours, choirs, clubs of all sorts - that is where the action is. And we are getting there!

What remained the same is that I am married to a Dutchman – the same one I married twenty-five years ago, the one I can come home to time and again :-)

Kat in Functie

Vandaag was de laatste zomerdag van Denemarken. Denk ik. Zo'n, achttien, negentien graden, stralende zon, en incongruente herfstkleuren in het dagelijks uitzicht. Morgen begint de winter. Denk ik. Die deed vorige week al een poging, waardoor ik me genoodzaakt voelde handschoenen en donsjack tevoorschijn te halen.

Waarom dit weerbericht? Omdat het al weer veel te lang geleden is dat ik iets van me heb laten horen hier. Daarm ga ik vanaf vandaag elke dag iets posten, net zoals Moem op http://moem.dreamwidth.org/313549.html

Het zal niet altijd in het Nederlands zijn. Schrik dus niet als er een Engelstalig dingetje voorbijkomt. Als ik me heel dapper voel, komt er ook iets Deens voorbij maar dan zorg ik voor een Nederlandse vertaling. De Engelstaligen moeten het dan maar met Google Translate doen :-P

Voor de broodnodige beeldtaal hier een foto van een kat. Een bijzondere kat: de havenmeester van het eiland Sejerø.

Deze kat deed me denken aan de kat die de boel in de gaten hield op het vliegveld van Florence, eind jaren tachtig. In die tijd moest je, eenmaal door de douane, zelf naar het vliegtuig lopen over het asfalt. Vanaf het luchthavengebouw liep er een breed pad naar de 'tarmac', het asfalt van de vliegtuigen zeg maar. In die tijd was vliegen iets wat we niet vaak deden, want duur: ruim zeshonder gulden per retourtje geloof ik - daarom herinner ik me dat soort waanzinnige details.

Maar ik dwaal af. Want het ging er namelijk om, dat bij de overgang tussen pad en tarmac (gemarkeerd door zo'n tiepiese zestigerjarenbetonnenwitteband) een kat zat. Een witte kat met hier en daar cyperse of grijze vlekken. Hij zat daar heel rustig ons passagiers in de gaten te houden, keurig rechtop, met geloken ogen, in al zijn kleinheid een enorme autoriteit uitstralend. Zo erg zelfs, dat deze kat in mijn herinnering zelfs een pet op had, zo'n zwierige platte KLM-pet. Maar dat kan natuurlijk niet, want we waren in Italië en daar deden ze niet aan KLM. Los van het feit dat katten zelden aan petten doen.

Katten In Functie. Je ziet ze weinig, maar ze zijn er wel. Zo was er ooit Dora, de kat die de delicatessenzaak op de Ziekerstraat in Nijmegen in de gaten hield. Tot verdriet van de eigenaar moest Dora haar functie opgeven, omdat dat katten niet in winkels mochten zijn van de Warenwet.

Verder heb ik ook nog foto's van een Siamese kat die de toren van Pisa onder z'n hoede had (die foto's houden jullie tegoed). Arrogant bewoog hij (het was duidelijk een hij) zich door de menigte, achteloos bosjes mensen op hun knieën achterlatend op de stoeptegels. Ah, het geluid van zachtjes brekende smachtende harten.

Als jullie voorbeelden hebben van Katten In Functie, dan hoor ik dat graag.

En morgen gaan we het weer over iets heel anders hebben. Denemarken of zo.

Snollie 1995-2013

(Zo schreef ik het op de Deininglijst vanochtend. En beter kan ik het niet zeggen, daarom heb ik de e-mail maar domweg gekopieerd. i.)

Ik ben erg verdrietig want mijn kat is dood. Snollie, ook wel genoemd Snorrie vanwege haar enorme snor, heeft de respectabele leeftijd van achttien jaar bereikt. Maar ze werd steeds magerder. En sinds de laatste week eiste ze eten, om er vervolgens wat aan te likken en dan weer te schreeuwen. Ik denk dat een haarbal in de weg zat die er niet meer uitkwam.

Bij de dierenarts bleek dat ze ook koorts had. En hoewel ze, nadat de dierenarts niet meer aan en in haar poerde, weer haar eigen charmante zelf werd (compleet met kopjes geven en vraag- en antwoordmiauwen) besloten we toch om haar te laten inslapen. Dat gebeurde in alle rust en zonder nare verschijnselen. Ze werd verdoofd en kroop tegen me aan om te gaan slapen.  En toen ze sliep, legde de dierenarts haar liefdevol netjes neer, stak een groene spuit met heksachtige paarse vloeistof recht in haar hart, en ze was meteen weg.

Alle lof voor de 'bedside manners' van de dierenarts. Nuchter en invoelend. Detail: toen ze dood was en ik bij de balie stond om te betalen, kwam hij achter me langs met Snollies lijkje, ingepakt in plastic. Hij droeg haar - ze bungelde dus niet als een pond gehakt in een plastic zak. Vreemd genoeg was dat een grote troost.

Het noodlot vond het blijkbaar verder wel genoeg voor die dag, dus een sessie op het belastingkantoor verliep gladjes, en 's avonds had ik een kalm, ritueel zeiltochtje met een vriend, waar we jenever in de zee plengden en er eentje namen te harer nagedachtenis. En toen ik naar huis reed, ging de zon onder in sluiers van mist, de vleermuizen dartelden door de lucht en P1 speelde de nocturne uit Mendelssohns Midzomernachtsdroom (dankjewel Otto voor de link). En het was goed zo.

Tussen Borgen en Binnenhof - Skattesagen

Soms is het echte leven dramatischer dan tv. Neem nou de Skattesag – de naam alleen al is prachtig gevonden omdat 'skat' in het Deens zowel 'belasting' als 'schatje' betekent. Premier Helle Thorning-Schmidt van Denemarken is al ruim een jaar het lijdend voorwerp in een langlopend onderzoek naar ongeoorloofde partijpolitieke praktijken tussen het Ministerie van Financien en het belastingkantoor Kopenhagen. De aangiftes van Thorning-Schmidt en haar man Stephen Kinnock waren namelijk gelekt naar de pers, en wie zou daar nou toch achter zitten?

Het begon allemaal met de vraag, of Stephen Kinnock belastingplichtig was in Denemarken of niet. Hij werkte toen namelijk in Zwitserland bij het World Economic Forum, en als iemand minder dan 183 dagen per jaar in Denemarken is, dan hoeft die geen belasting te betalen. In het geval van de man van de sociaal-democratische partijleider is het natuurlijk wel zaak, dat je dat netjes regelt. In 2010 waren de sociaal-democraten in de oppositie en het ministerie van Financien werd gerund door Troels Lund Poulsen van Venstre. Op de partijburelen van Venstre vatten mensen de slogan 'het persoonlijke is politiek' zeer letterlijk op en zo ontstond het idee, om te kijken hoe Thorning-Schmidt en haar man hun belastingzaken geregeld hadden.

Nu is het in beschaafde landen zo geregeld dat de belastingdienst geen gegevens over politici doorgeeft aan het ministerie van Financien.

Maar de verkiezingen kwamen eraan. En Thorning-Schmidt heeft, in tegenstelling tot Birgitte Nyborg in de serie Borgen, een lage aaibaarheidsfactor. Het was dus vrij schieten op haar. en Kinnock. De spindoctor van de minister van Financien gooide een visje uit bij de departmentschef, die op zijn beurt met enige nadruk om gegevens verzocht bij belastingkantoor Kopenhagen, en daar werden de waterdichte schotten tussen ministerie en belastingdienst onder druk vloeibaar. De zaak verliet de beslotenheid van het belastingkantoor en werd nieuwsgierig bekeken op het ministerie door de minister, zijn spindoctor Peter Arnfeldt, departementschef Peter Loft en parlementslid Kristian Jensen (eerder minister van Financiën).

Daar wreven de partijmannen vergenoegd in hun handen, want wat bleek? Thorning-Schmidt en Kinnock hadden een geschil met de belastingdienst over de belastingplicht van Kinnock. Volgens hun interpretatie betaalde Kinnock al belastingen in Zwitserland, en woonde hij per jaar niet lang genoeg in Denemarken om ook daar belasting te moeten betalen. Pikant detail was dat hun eigen belastingadviseur om zijn moverende redenen het gerucht de wereld in hielp dat Kinnock homoseksueel was.

Dat kwam dus in de zomer van 2011 in de krant terecht – vlak voor de parlementsverkiezingen. En vandaag is er een kringetje rond want de vorige premier van Denemarken, Lars Løkke Rasmussen, getuigen voor de onderzoekscommissie.

Borgen was leuk, maar het echte leven, daar valt je mond pas van open... (wordt vervolgd)

Look out, lockout!

'Ben jij misschien morgen thuis, en kun jij dan mijn kinderen in de gaten houden?' stond in het smsje dat van mijn buurvrouw kwam. Denemarken gaat inmiddels de tweede week van de lockout in.

De folkeskoler (de basisscholen) zijn na Pasen niet meer opengegaan, en dat vanwege een arbeidsconflict tussen de onderwijzersbond en de KL, de vereniging van Deense gemeenten. De gemeenten zijn namelijk de werkgevers van de leraren die werken bij de folkeskoler, en de gemeenten willen dat de leraren meer op school gaan werken. Dit alles met in het achterhoofd een schoolhervorming, die later dit jaar van start moet gaan.

De lockout heeft als belangrijkste consequentie dat de Paasvakantie nu langer duurt. De meeste kinderen vinden dat wel fijn, maar vooral de ouders hebben er last van. Zoals mijn buurvrouw. dus, die ook werkt als leraar – maar dan in het voortgezet onderwijs.

Het gekke was dat de publieke opinie zich er niet zo heel erg over leek op te winden. Waren allemaal op Paasvakantie natuurlijk...

Maar voor een deel is het ook een Deens fenomeen dat als er iets ergs of groots gebeurt, dat als bij afspraak iedereen al weet wat de volgende stappen zullen zijn. In dit geval zal de lockout een dag of acht (waarom acht, vraag ik me dan af) duren, en dan grijpt de regering in door middel van een wet, waarin staat wat er moet gebeuren. En dat gaat iedereen weer aan het werk.

Overigens is het niet helemaal 'business as usual', want in feite zijn alle leraren ontslagen bij ingang van de lockout, en nu moeten ze allemaal weer opnieuw aangesteld worden. Met nieuwe arbeidsvoorwaarden. Als ik denk aan de administratieve rompslomp die daaraan te pas komt, dan duizelt het me.

Maar nu is de achtste dag achter de rug en is het einde van de lockout nog niet in zicht. Sterker nog, een snelle oplossing ligt niet voor de hand want nu blijkt dat de KL en het ministerie van Financiën met elkaar hebben overlegd over de te voeren strategie, waarmee de 'onpartijdige' regering nu de schijn op zich heeft geladen, stiekem aan de onderhandelingstafel te hebben gezeten. Tot grote woede van veel Denen.

Nu is 1 mei de volgende mijlpaal. Want het kan toch niet zo zijn dat een land met de sociaal-democraten in de regering de Dag van de Arbeid viert, terwijl het grootste arbeidsconflict van het laatste decennium in volle gang is.

Ketchup of de Deense lunch, en zeilnieuws

Ondertussen schrijf ik ook op andere plekken. Kijk hier eens voor een blogje over Deens eten (in het Engels, het blogje dan hè, niet het eten): ExpatinDenmark.

En hier voor een blogje over zeilen. Nou ja bijna, het is nog te koud om heel veel te doen op en bij het water: SheSails.

Vrolijk Pasen - god Påske!

Den vildfarne Påskeferie

Het is lente in Denemarken. 

Ja, echt. Sterker nog, vandaag is de laatste schooldag voor de Paasvakantie, maar het is nog maar de vraag of kinderen na de vakantie weer naar school kunnen, want er dreigt een lockout.

Ik wist niet wat dat was, maar dat is een omgekeerde staking. Niet de werknemers leggen het werk neer, nee, het zijn de werkgevers die de werkplaats sluiten zodat werknemers niet meer kunnen werken en geen geld meer kunnen verdienen. Vanmiddag moeten leraren hun sleutels en hun werk-mobieltjes op school achterlaten. De stakingskassen van de bonden zijn gelukkig goed gevuld. Zeggen ze.

In Denemarken dreigt een gigantisch arbeidsconflict tussen leraren en gemeenten. De gemeenten (en op de achtergrond de regering, met een schoolhervorming) willen de lestijden van de folkescholen (grofweg de basisscholen) verlengen, en de leraren moeten dat doen tegen hetzelfde loon als ze nu ontvangen.

Daar zijn de leraren het niet mee eens. Al ruim een maand duren de onderhandelingen, maar de bond van de gemeenten (KL) en de grootste van de leraren (Danmarks Lærerforening) komen er niet uit.

Kinderen vinden zo'n 'dreigende' extra vakantie wel leuk, maar ouders maken zich zorgen, want wie vangt de kinderen op? In Denemarken werken niet alleen mannen maar ook bijna alle vrouwen buitenshuis, en voltijd ook nog. En hoewel de Deense arbeids- en schooldagen kort zijn (om drie uur stromen de kantoren leeg) en er tot op hoge niveaus begrip bestaat voor de eisen die het familieleven aan werknemers stellen (de decaan van K.'s werk was vrijdagmiddag afwezig om het team van zijn dochter naar een voetbalkamp te rijden), is het niet makkelijk om zo'n hoop ongeplande roostervrije dagen op te vangen.

Na Pasen staan er nog een paar dominostenen klaar om te vallen als de lockout doorgaat. Zo is er een wet, die gemeenten oplegt dat weggevallen dagen moeten worden ingehaald – in hetzelfde schooljaar. Wat gevolgen kan hebben voor het begin van de zomervakantie. Maar de meeste ordelijke Denen hebben hun zomervakantie al gepland, en die verdommen het om hun zomervakantie te annulleren omdat de gemeenten en de leraren toevallig een conflict hebben.

Nog zo'n dominosteen: kinderen sluiten hun folkeskole af met een examen, maar dat komt nu ook in gevaar. Zijn de scholen tegen die tijd wel open? Hoe moet dat dan verder?

Tegelijkertijd is er een groep leraren die juist niet zal worden buitengesloten, dat zijn oudere leraren die nog een soort ambtenarenstatus hebben. Die moeten gewoon naar school. En in principe moeten hun leerlingen dat dus ook. Het gaat alleen om vijftien procent van de leraren, dus krijgen sommige klassen wel les, maar alleen een beetje. Twee uurtjes godsdienstles op dinsdag bijvoorbeeld, en twee uren gym op donderdag. Maar de meeste kinderen zullen dus helemaal vrij hebben.

Kortom, onzekere tijden met zo'n losgeslagen Paasvakantie.Wordt vervolgd.

Join The Club, Part III: Build what you need, share what you build, be awesome

[This is part III of a presentation I gave at Open Space Aarhus  about why expats/foreigners have a lot to gain from joining a hackerspace - see part I and part II]


 Build what you need, share what you build, be awesome

That is the motto of Open Space Aarhus. Now I am going to tell you how the things I said about hobbies, as described above, dovetail nicely with what OSAA is about.

First of all, and this may sound contradictory, but most Danes in a hackerspace speak excellent English, because it is their working language – most of them working in the computer business. This is great when you are a newcomer, and provides a nicely cushioned comfort zone.

Build what you need: it is all about doing or making things. Language comes in the second place. By showing and pointing, your message will be understood, and you will understand theirs.

Share what you build: hackers are very much attached to the idea of Open Source: knowledge is free, and everyone is free to add to it in order to improve the final (or latest) version. This is a very practical, or pragmatic, approach, and that attitude helps in creating an atmosphere where you feel welcome as a foreigner

From this follows that being unconventional is rather an asset than a drawback in OSAA, or in any hackerspace, and from this follows that the social codes there are not very strict.

This creates a breathing space for non-technical persons, too. You are welcome to contribute in your own way! Since a hackerspace is about sharing, and sharing knowledge, it is good to know that you do your part by accepting the knowledge others want to share with you. People will like your curiosity, because that will make them feel knowledgeable. People in general like their strong points to be appealed to, and in OSAA you can provide just that. 'Be awesome', is part of OSAA's motto. You can start by doing the admiring part.

'Can you help me?' These are the most powerful words in any language, together with the words yes, no, thank you and where is the toilet. I don't know why, but it works more often than not to appeal to people's capacity to help. The same goes for a hackspace. And, even better: in OSAA they'll help you by showing you how to do it AND handing you the screwdriver in order to have a go at it yourself. Talk about empowering :-)

So be patient with yourself. You don't have to share your knowledge if you think you don't have it, but you can also share by bringing a cake, sharing work in cleaning up, or joining in social events, because those are part of The Great Hobby Experience, too.

All then, of a sudden, you may find out that you can contribute in a way hackers themselves would never have thought of. To give an example: I thought it would be nice to make Christmas decorations from computer parts, and to my great surprise lots of hackers joined in the fun – both in harvesting parts and in making decorations.

And now we are entering the realm of soft values – and I may sound a bit like a convert to a religious sect here: there is lifehacking:  Lifehacking is about chasing The Good Life, with or without the help of technology. What is the best way to make a sauce béarnaise? At OSAA they found out by organising a Béarnaise Battle. How to preserve your iceberg lettuce in the fridge? Another mundane question that begs to be answered. Not life-saving, but life-hacking: using knowledge and computers to make everyday life easier. You don't need to be conversing in five different computer languages in order to join in here.

Finally, don't forget the fun part of being member of a hackspace. It is fun to admire and to be admired, it is fun to blow things up, set fire to things, make loud noises, do silly things. Just try it. You can always stop and start doing something else. But please, do get a hobby and join the club. Any club :-)

Join The Club, Part II: Hobbies as comfort zones?

[I gave a talk in Open Space Aarhus about why expats or foreigners have a lot to gain from joining a hackerspace. See Part I of this blog - it's about hobbies and joining a club]

You may consider to pick up an old hobby of yours, and that is actually a very good idea!

First of all: it is nice to do something familiar amidst all the new and foreign things, sounds and smells. Don't hesitate to do feel-good things, and indulge in enjoying your comfort zone.

In the second place, it is nice to do something you are good at. It is nice to organise that kind of self-affirmation for yourself, because as a foreigner you feel so often stupid or ignorant (and often both!).

In the third place, it is nice to have shared interests, a common ground, which makes it easier to talk with people. ('Yes, but in Danish!' I hear you whine. I'll get back to that.)

There is also a lot to say in favour of embarking on a new hobby, however. It gives me a kind of piraty, swashbuckling, empowering feeling of utter awesomeness to step out of my comfort zone, to do something new, or unexpected, or sometimes even downright ludicrous. 'You think emigrating would stop me from doing something new and daring? No way!' To me, it is the grown-up equivalent of walking up to a puddle and deliberately jump into it. Or smashing things. Enjoy some transgressing. If that works for you, don't feel restrained and go ahead.

Another advantage is that you are at the same level as your Danish fellow-starters. You have to learn things, and you get a chance to be stupid and ignorant together with Danes. That is a great one for creating a common ground! It also reduces the lonely expat experience in a considerable way.

Language

But let's talk about the language. Danish is so difficult, many people say, and that may be true, especially because it is so mumbly and often sounds like throwing up at an advanced level. But you should never forget that it is hard to learn any other language than your mother tongue beyond school level (which is mostly passive knowledge anyway).

Having a hobby and joining a club actually helps your Danish in the following ways:

1. the vocabulary and subject matter is limited, and there will be lots of repetitions of words and expressions. That really helps!
2. the people you are with have an interest in understanding you – as you have in understanding them. This basic good will is tremendously important!
3. You are doing things. Show and tell. Point and ask. Language is not the only carrier of information.
4. Space is limited. You are sitting in a room together, for a limited amount of time. You simply have to communicate. Let me give you an example of my own: I have been taking sailing lessons, and when you are sitting with four other people in a boat together, there is no way you can escape talking to each other. Believe me. [Actually, I have written an article about that (in Danish) and you can find it here, as soon I have scanned it]
   
   

   

Finally: you can't join too soon. The language will be a stumbling block for a loooooooong time to come, and do you really want to wait until you are ready? But when is that? And do you want to live in a social vacuum for several years? No you don't! So resign to the fact that you will be stupid, ignorant and that on top of that you'll sound ridiculous. The upside is: you'll be interesting to know :-D

See Join the Club, part III for more!

Join The Club, Part I

This week I gave a talk at Tech Talk Tuesday, the monthly get-together of Open Space Aarhus (osaa.dk) where people give presentations about all things nerdy. My subject: what do expats/foreigners, especially those who are not technically or nerdily inclined, have to gain from joining a hackerspace?

[For those of you who do not know what a hackerspace is, click here ]

In order to explain that, however, let me make a couple of general remarks about having a hobby.

I think it is important to have a hobby. It is good for the soul to be able to focus totally on something you do for pleasure, even if it is just two hours a week, half a day per month or whatever the frequency may be. It recharges your batteries. I remember how happy it made me to play squash on Friday night – even though I sucked big time at playing squash. Or, come to think of it, the joy of reading, even if it is just ten minutes before you go to sleep.

It also happens to be a very Danish thing, to appreciate a hobby for those reasons, I found out (the Tech Talk audience grunted their approval here :-)

Being a foreigner though, is a tiring job. It is unbelievable how exhausted you can get from digesting all the little new things that happen to you in your first year abroad. Finding a new place to live, 'nesting' there, but also finding places to shop, adjusting your eating habits to what's available in Denmark. Or power sockets. The first month here I was just baffled by the power sockets. But I digress.

Why would you, as a tired expat with so much to do, indulge some extra time in a hobby? There is another reason for that: it is to make friends. Many expats complain that it is almost impossible to make friends with Danes in the workplace. I scould say many things about this but the short story is: it is the wrong place.

I encountered the friend-problem, too, and happened to talk about this with a Danish woman. She told me the secret: Danes make friends in school, so very early on in life. Basically, the window of opportunity to make friends shuts down when they end their education.

That made me very sad.

But there is a way to sneak around that, she said. Join a club, get a hobby. You will meet Danes there, and that is where you make friends, eventually.

So the message is: Get a life, get a hobby, JOIN THE CLUB!

(read more in Part II)